یادداشت سعید حاجی آبادی

        بیشتر حجم کتاب در مورد خاطرات نویسنده از دوران اسارتش در اردوگاه های کار اجباری در زمان جنگ جهانی دوم هست که با توجه به اینکه ایشون دکتر روانپزشک بودن، مسائل و تجربیات اونجا رو تبدیل کردن به یک روش درمانی به نام لوگوتراپی

کتاب با اینکه بیشترش خاطرات هست ولی خیلی خشک و بی روح نگاشته شده و حس خوندن داستان زندگی و خاطره رو به آدم نمی ده
در کل خوندنش بد نیست ولی زیاد چیز جدیدی نداره، مشخصه که انسانی در شرایط سخت دوام میاره که سختی رو برای یک هدف تحمل کنه و انسانی که هدفی نداره زود تسلیم سختی ها میشه