یادداشت آیدا

        اگر زن نبود ،
جهان صدای لالایی را فراموش می‌کرد.
اگر زن نبود ، عشق بی‌پناه‌ترین واژه‌ی انسان می‌شد.
دل‌ها جایی برای تپیدن نداشتند.
زندگی بی‌طراوت‌ترین فصل‌ها را تجربه می‌کرد.
لبخند هم کم‌رنگ می‌شد ، حتی در روشن‌ترین صبح‌ها...
اگر زن نبود ،
دست‌های خالی مرد ، هیچ وقت پُر از آرامش نمی‌شد...
پنجره‌ای به امید گشوده نمی‌ماند ، حتی رو به آفتاب.
اشک معنا نداشت ، چرا که عمقش را کسی نمی‌فهمید.
لبخند ، طعم عشق را گم می‌کرد.
اگر زن نبود ،
واژه‌ی "مادر" تنها یک صدا بود ، نه یک معجزه.
دریا ، بی‌موج می‌ماند ، کوه بی‌غرور ، و دنیا بی‌روح.
زن ، لطافت است در میان سختی‌ها ،
آغوشی برای خستگی‌های بی‌نام ،
چراغی در دل تاریکی‌های بی‌انتها...
[ اگر زن نبود،  خدا هم شاید نمی‌خواست این جهان را تا این حد زیبا بیافریند... ]

نوشا...
نوشای بی‌پناهِ من،
دخترکِ عاشقِ شب‌های بی‌ستاره...
تویی که هرگز در آغوشِ باور کسی آرام نگرفتی...
در من زنده خواهی ماند.