یادداشت سجاد مشهدی حسن

        بسم رب الحسین 

محرم‌ها می‌آیند و می‌روند و در ذهن ما قصه‌های روضه های اباعبدالله الحسین نقش می‌بندد. بارها در این روضه ها از خود پرسیده‌ایم که چطور می‌شود که کرور کرور  آدم به امامشان نامه بنویسند که بیا و بعد همان‌ها جلوی ایشان بایستند؟!

برای نزدیک شدن به پاسخ این سوال، نامیرا را باید خواند. کتابی که به بهترین نحو، در بستر یک داستان تاریخی، نقش خواص کوفه را در رقم خوردن عاشورا به تصویر می‌کشد. آقای صادق کرمیار، نویسنده‌ی خوش ذوق کتاب با ظرافتی مثال زدنی، تحول این شخصیت‌ها در بستر داستان را به مخاطب نشان می‌دهد.

شاید شاهکار این کتاب را بتوان در نشان دادن احوالات درونی شخصیت‌های کتاب یافت. احوالات درونی افرادی که مرتب با خود در حال کلنجار رفتن هستند که باید کدام مسیر را انتخاب کنند؛حسینی بمانند یا یزیدی شوند؟ عافیت طلبی کنند یا به یاری امامشان بروند؟

یکی دیگر از نقاط قوت نامیرا این است که هم حالت داستانی خودش را حفظ می‌کند و از تخیلات داستانی برای ایجاد کشش در مخاطب استفاده می‌کند و هم ملاحظات تاریخی عاشورا لحاظ شده و داستان از این بستر خارج نشده است.

در آخر باید به کرمیار بابت انتخاب عنوان "نامیرا" هم خداقوت گفت. نامیرا، اشاره به مفهوم جاودانه‌ی کل یوم عاشورا کل ارض کربلا دارد که هر انسانی در هر برهه‌ای از تاریخ که باشد، کربلایی دارد و باید انتخاب کند که می‌خواهد یزید را انتخاب کند یا امام حسین را.
نامیرا را بخوانید و روضه های محرم را بهتر بفهمید...