یادداشت علیرضا گلرنگیان
1403/4/15
خوبی نمایشنامه‌های ساعدی در کافی بودن دیالوگ‌ها و روان بودن سیر داستان است. هرکدام از شخصیت‌ها صدای خود را دارند و می‌توان آنها را از بقیه تمایز داد. با این حال، این نمایشنامه که به اوج تنهایی یک دیکتاتور اشاره می‌کند، ذهن مرا چندان درگیر خود نکرد. یکی از آثار میان‌مایه نویسنده و البته تا حدودی تلخ.
(0/1000)
نظرات
تاکنون نظری ثبت نشده است.