یادداشت عین جوادزاده

        «کالیگولا» کامو یه جورایی بیشتر از این‌که داستان باشه، بیانیه‌ فلسفیه. کالیگولا بعد از مرگ خواهرش دیوونه‌وار دنبال معنای زندگی می‌گرده و چون هیچی پیدا نمی‌کنه، همه‌چی رو می‌شکنه؛ از قوانین روم گرفته تا دل آدم‌ها. بعضی دیالوگ‌هاش واقعاً عمیق و قشنگه، ولی جاهایی هم خیلی کش میاد و حوصله‌سر‌بر می‌شه. شخصیت‌های فرعی مثل هلیکون و سسونیا یه کم جون می‌دن به متن، ولی بیشتر وسیله‌ان تا آدم واقعی. اگه از فلسفه پوچی خوشت میاد و ازت انرژی می‌گیره که با ایده‌ها کلنجار بری، این نمایشنامه فوق‌العاده‌ست. ولی اگه دنبال یه داستان پرهیجان باشی، شاید وسطش کم بیاری.

نمره کلی من: ۴ از ۵ – به‌دلیل عمق فلسفی و زبان شاعرانه، اما گاهی ریتم کند داستان کند میشه.
داستان‌پردازی: ۳/۵ – تمرکز بر ایده‌ها بیشتر از روایته.
شخصیت‌پردازی: ۴ – کالیگولا پیچیده و چندبعدیه.
پیام فلسفی: ۵ – قوی و ماندگار.
تأثیر احساسی: ۳/۵ – بیشتر فکری تا احساسی.