یادداشت مسیح ریحانی

        به گمانم آخرین بار زمانی که با «علی‌اشرف درویشیان» آشنا شدم چنین حسرتی بر دلم سنگینی کرد؛ حسرت دیر شناختن یک اعجوبه.

«کتاب ویران» نخستین اثری بود که از «ابوتراب خسروی» خواندم. واژگان همگی رامِ نویسنده هستند و نویسنده بازی‌های عجیبی با کلمات می‌کند. امان از این کلمات!
تعلیق‌ها حقیقتا استادانه صورت می‌گیرند و خواننده غرق در قصه می‌شود و دلش آشوب می‌شود و احساسات مختلف را تجربه می‌کند.

نوشتن از این اثر کار دشواری است؛ نقطه‌ی عطف کتاب به نظرم «داستان ویران» است، آن‌جا که نویسنده قصد دارد تا همه‌چیز را ویران کند و سعید سپهر را به آذر سپهر بدل کند و کمی از تنومندی سعید را در آذر جا بگذارد و گفتگوی شخصیت‌های قصه را ویران کند و باز بسازد.

«رویا یا کابوس» را هم بسیار پسندیدم. فضای رعب‌آورش برایم عمیقا باورپذیر بود.

به علاقمندان به ادبیات فارسی، حتما مطالعه‌ی این اثر را توصیه می‌کنم.