یادداشت امیرهادی تخشید

        تمایز و امتیاز کتاب قابل توجهی است که حین خواندنش از جسارت و جامعیتی که در پرداخت روشمند به مسئله داشت یاد گرفتم. چیت‌ساز در این اثر برخلاف لغزش‌های گاه و بیگاهش در پرداخت به مسائل، دست کم توانسته تا یافته‌های مصاحبه‌های خود در رابطه با تجربه تحصیل در مدارس غیرانتفاعی اسلامی دخترانه را سامان بخشد و آن‌ها را بسیار جامع صورت‌بندی کند. 

بخش‌هایی از کتاب به‌شدت گزنده و قابل توجه‌اند. نظیر توضیح ادراک حداقلی دانش‌آموختگان این مدارس از مفاهیم عدالت و بی‌عدالتی، نسبتی که این گروه با حاکمیت برقرار می‌کنند و رواج الگوهای خاص مصرفی در دوران تحصیل و بعد از آن تحت تأثیر گزینش مدرسه و مواجهه با آدم‌های متفاوت در دانشگاه. 

مهم‌ترین وجه این کتاب پرداخت به مسئله مدارس غیرانتفاعی اسلامی با نگاهی اجتماعی است که به دور از نیت‌خوانی‌های سیاسی و الهیاتی به مسائل وقوع‌یافته انضمامی می‌پردازد. امری که سبب می‌شود افراد به پیامد‌های ناخواسته این مدارس توجه کنند و به‌جای آنکه به توضیح نیت‌ها و رویکردهای ذهنی پیش برندگان این مدارس بپردازند، دریابند که چگونه چنین فرمی از آموزش، به لحاظ منطقی می‌تواند چنین تبعاتی (مثبت و منفی) را به همراه داشته باشد.