یادداشت سِـتی؛

        به درخت های خشک پیاده رو خیره شد : برف شاخه هارا خم کرده بود و در بارش بعد حتما می شکستشان. آدم ها هم مثل درخت ها بودند. یک برف سنگین همیشه بر شانه های آدم وجود داشت و سنگینی اش تا بهار دیگه حس میشد. بدیش این بود که آدم ها فقط یک بار میمردند. و همین یک بار چه فاجعه ی دردناکی بود...