یادداشت عباس احمدی

        اشعار در ظاهر عاشقانه و در باطن عارفانه ابن عربی عارف و صوفی قرن ششم است که دختر استادش «نِظام» را نماد و سمبل قرار داده و غزل سروده. این را خودش در مقدمه و بعدها در شرح این کتاب تصریح کرده.

نظام به زیبارویی و علم و تقوا در مکه شهرت داشت، در اصل ایرانی و اهل اصفهان بود، که ابن عربی، هم پارسی بودنش و‌ هم اصفهانی بودنش را در اشعارش آورده.

برخی ابیات از عشق ادبیِ متعارف فراتر می‌رود و به آب بزاق دهانِ نظام که چون عسل شیرین است هم کشیده می‌شود! کمر‌باریکی و نرمی که بماند.

ترجمه گل‌بابا سعیدی از روی ترجمه انگلیسی نیکلسون است که البته خودش هم نیم‌نگاهی به متن عربی داشته. شرح عرفانی ابیات هم کوتاه ذیل هر شعر آمده.

امیرحسین اللهیاری همین کتاب را به نظم فارسی ترجمه کرده و برخی ابیات را دلکش و زیبا درآورده. نشر مولا چاپش کرده، خودش نیز خوانده و آوانامه نسخه صوتی‌اش را در طاقچه نشر داده است.