یادداشت زهرا عشقی مُعز

        جلال ِ۲۰ ساله ، با جلالِ ۳۰_۴۰ سالگی‌اش بسی توفیر دارد.
پخته شدن شخصیت جلال،خروج قلمش از کلیشه،ورود حرف های نو و تازه تر،در آثار پس از این، به وضوح با خواندن این کتاب و مقایسه اش با کتب متاخرش،حس میشود.

کتاب مجموعه داستان است که از همه بیشتر، ۱.گنج، ۲. زیارت، ۳.‌تابوت و ۴. شمع قدی را دوست داشتم.

پ.ن: نسخه چاپی ای که من  خواندم، چاپ اسفند ۱۳۴۹ بود، قدیمی ، آب خورده، باد کرده، و چسب کاری شده. 
نمیدانم کتاب از کجا آمده و سرو کله‌اش در کتابخانه‌ما، پیدا شده، آنهم با کاغذهای زخیمش که بوی کهنگی میدهند. 
ولی حس و حال خوب کتاب با این نسخه قدیمی  چندبرابر بود و مرا راحت تر  به آن سالهای دور و خاک‌خورد میبرد.
 نشانگر هم متناسب با رنگ جلد کتاب انتخاب شده و از این ادایی بازی ها...😁😉