یادداشت پرنیان صادقی

        موضوعی که در نگاه نخست توجه خواننده را جلب می‌کند—به‌ویژه اگر آثار دیگری از اوریپید خوانده باشد—تغییر لحن اوست:
گذر از تراژدی‌های جدی به لحنی طنزآمیز.
نکته‌ی بعدی، درون‌مایه‌ی نمایشنامه است. من که همیشه به کشف پیام‌ها و محتوای پنهان در چنین آثاری علاقه‌مندم، این‌بار هم به دنبال تفاوت آن با آثار قبلی او بودم.
در تراژدی‌های پیشین اوریپید، مسائلی مانند عدالت الهی و رنج و خشونت انسانی با جدیتی تأمل‌برانگیز مطرح می‌شد؛ اما در «سیکلوپس»، شخصیت‌ها ساده‌ترند و درون‌مایه‌ی اثر، شوخی با اساطیر و قدرت آنان است.
دوستان در یادداشت‌های پیشین به‌خوبی از داستان و اهمیت این اثر گفته‌اند. با این حال، فراتر از موضوع و روایت نمایشنامه، نکته‌ی جذابِ اصلی برای من این است که اوریپید در طنز و نقد اجتماعی چه‌قدر استادانه عمل کرده و نشان داده تنها یک تراژدی‌نویس جدی نبوده است.