یادداشت عـَــٔݪِــٓـٖـٰــْۍ مُــــحَــمَّـــدِےْ

        در علم منطق مفهومی وجود دارد تحت عنوان (متضایفین) که به معنای دو امر وجودی است که فهمیدن یکی متوقف بر دیگری است و هر کدام از آنها به تنهایی قابل فهم نیستند و اساسا یک شیء نمی تواند از یک جهت برای مفهوم تضایف وضع شود إلا اینکه طرف دیگری هم وجود داشته باشد برای مثال بالا و پایین  یا پدر و پسر.
غرض از ذکر این مساله این بود که یکی از دغدغه های هر انسان مومنی بحث حضور قلب در نماز است ، مطالب بسیار زیادی در این باره خواندم اما هیچکدام فهم دقیقی از چگونه حاصل شدن آن برایم حاصل نکرد تا اینکه مطلب که در ادامه می خوانید را از زبان حکیم بزرگوار شیخ محی الدین عزیز دل خواندم و آنرا شبیه مساله تضایف دیدم.
حکیم بزرگوار در کتاب نماز مطلبی فرمود که بنظرم بهترین توضیح و جوابی بود که به مساله راهکار حضور قلب در نماز میشه داد.
ایشان می فرماید :
‏در حال نماز ، آنچه {انسان} خارج از نماز تهیه کرده به انسان پرداخت می شود. توجهات نماز موجب استحقاق فیض ، برکت ، رشد و قرب برای فرد می شود ، ولی نماز آن فردی توأم با قرب است که قبل از نماز استحقاق چنین قربی را داشته باشد.