یادداشت امیررضا سعیدی‌نجات

        بسم الله 

در خیابافی‌هایم هم فکر نمی‌کردم که روزی کتاب‌های هری‌پاتر را بخوانم. اما حالا قدم به جلو گذاشته‌ام و امروز سوالم این است که آیا تبدیل به یک پاترهد هم می‌شوم یا نه؟

یادم می‌آید در ابتدا که به دنبال کتابخوانی و کتابخواری بودم و تازه وارد دنیای کتاب‌ها شده بودم اوایل دبیرستان بود. تصور ذهنی‌ام این بود که رمان‌ها بی‌ارزش‌ترین و عامیانه‌ترین نوع کتاب‌ها هستند. آنقدر بی‌ارزش که می‌توانی با کنار گذاشتن آن‌ها اثبات کنی آدم فرهیخته و دانایی هستی. اما کم‌کم نظرم عوض شد. پا به دنیای رمان گذاشتم و معتادش شدم. دیگر نیازی به توضیح تغییر عقیده‌ام نیست که چه دیدگاهی به این نوع کتاب پیدا کردم. این را به عنوان مقدمه گفتم تا به این نکته اشاره کنم که دقیقاً دیدگاهم نسبت به هری‌پاتر و ادبیات فانتزی هم همین‌گونه بود. تا اینکه امسال موج هری پاتر خوانی در اطرافم مرا هم همراه خود کرد. الآن نه تنها پشیمان نیستم، بلکه در فکر برنامه‌ریزی برای خواندن دوره‌های فانتزی دیگر، لحظه‌شماری می‌کنم.

داستان هری‌پاتر از جایی شروع می‌شود که نوزادی، پدر و مادرش را در اتفاقی عجیب از دست داده و سه نفر او را که به شکل معجزه آسایی از آن اتفاق جان سالم به در برده است به خاله و شوهرخاله اش سپرده‌اند. اما این دو نفر به هیچ وجه به او علاقه‌ای ندارد. هیچ علاقه‌ای ندارند. اما پس از یازده سال از گذشت زندگی این پسرک، ناگهان نامه‌های عجیب و غریبی به آدرس او پست می‌شود تا تمام حقیقتی که در این یازده سال، خاله و شوهرخاله از پسرک پنهان کرده‌اند را بیان کند و آن‌ها را رسوا نماید. ظاهراً این پسر قدرت عجیب و غریبی را از پدر و مادرش به ارث برده است...

علی‌الحساب درباره این جلد چیز دیگری به ذهنم نمی‌رسد، نوشته‌های بیش از این‌ را بعد از خواندن جلدهای بعدی خواهم نوشت.