یادداشت احمدرضا کوکب

        چند وقتی ست درباره نظریه‌ای مطالعه می‌کنم به نام «ساخت اجتماعی واقعیت». اهالی این حوزه ته حرف حسابشان این است که واقعیت امری ست که به صورت اجتماعی ساخته می‌شود. مجموعه‌ای از مدعیان هستند که می‌آیند در جامعه ادعا می‌کنند که فلان چیز واقعیت دارد. بعد شواهدی می‌آورند و در صورت نیاز رقبای ادعاگر خود را می‌زنند. اینقدر از این کارها که امروز بیشتر عنوان «بازی های رسانه‌ای»‌ را در ذهن می‌آورد انجام می‌دهند تا نهایتا واقعیتی ساخته می‌شود و همه فکر می‌کنند که بله، فلان چیز واقعیت دارد. از اول هم همین بوده. حالا من زیادی مبتذل و ساده توضیح دادم./
استادی دارم که پایان نامه ارشدش توی این نظریه بوده. فصل دوم پایان نامه اش که توضیح این نظریه بوده را آنقدر خوب نوشته که الان مستقلا به کتابی تحت عنوان «خط مشی گذاری عمومی و ساخت اجتماعی واقعیت» تبدیل شده است. حالا همه اینها را گفتم که بگویم اگر چیزی که استاد من نوشته یک پایان نامه در حوزه ساخت اجتماعی واقعیت است، این کتاب هم لااقل یک پایان‌نامه در حوزه نظریه ساخت اجتماعی واقعیت است!
بیشتر نمیخواهم توضیح بدهد. جستارها بسیار تمیز هستند. البته کمی همپوشانی دارند ولی باز بسیار تمیز هستند. روایت داستان خوب است و نویسنده چیزی را فهمیده که عموم مخاطبان اخبار ماجرای سمیه و شاهرخ نمی‌فهمیدند.