یادداشت نغمه رحیمی‌پور

        عاشق شخصیت خرگوش‌ها شدم،
نیکی خلاقه ولی همه می‌زنن تو ذوقش و اونم اصلا ذوقش کور نمی‌شه، دمت گرم نیکی خرگوش!
ناتان هم با این که خلاق نیست ولی با ایده‌های نیکی همراهه، تنها عضوی از خانواده که نیکی رو درک می‌کنه،
نورا و نلی هم که معلومه اون دو تا دختر دوقلوی پاپیون صورتی هستند،
ولی نشان شخصیت طلایی تعلق می‌گیره به ند که از اول تا آخر یه دیالوگ رو تکرار می‌کنه: ممکن است گم شویم. 🤭

کتاب‌های خانوادگی رو دوست دارم،
که شخصیت‌ها، خونه مجردی ندارن و معلوم هم نیست چند سالشونه و همه‌ی روابط هم منحصر به رفاقت موجودات غیرهم‌جنسه.
شاید اوکراینی بودن نویسنده، در خانوادگی بودن داستان‌هاش بی‌تاثیر نباشه، حداقل آمریکایی نیست، هر چند الان ساکن آمریکاست ولی اصالتش رو حفظ کرده.😎

فقط یه نکته‌ی حاشیه‌ای این‌که این کتاب برای بچه‌های ما که چهار پنج ماه از سال، فقط به خاطر آفتاب نمی‌تونن از خونه برن بیرون و وقتی بارون می‌باره تازه ذوق می‌کنن و می‌پرن تو حیاط، همذات پنداری ایجاد نمی‌کنه.😩

پ.ن: خوشم اومد آخرش نیکی روی حرفش ایستاد. آخه چرا مامانش این‌قدر ضدحال بود؟!