یادداشت حامد صاحبی

        بسم الحق؛

یک: یک داستان نوجوانانه.

دو: مشتاقم داستانی نوجوانانه بخوانم / بنویسم که شخصیت نوجوان نداشته باشد. می‌شود آیا؟

سه: داستانی در ستایش طبیعت (فقط از نوع اروپایی البته!) در حدی که مخاطب را مجاب می‌کند که طبیعت، بر هر درد بی‌درمان دواست!

چهار: می‌شد داستان را با نصف حجم فعلی روایت کرد و به سرانجام رساند و آب هم از آبن تکان نخورد. اما امان از این روده‌درازی‌های نویسندگان اروپایی!

پنج: نمی‌دانم آیا موسیقی بی‌کلام بسیار زیبای «سکرت گاردن» ربطی به این داستان دارد یا نه.

شش: این ترجمه، بسیار  ناشیانه و برای نسل نوجوان نامناسب بود. خواستید بخوانید، بروید سراغ ترجمه‌های دیگر.