یادداشت احمد رضائیان

        کتاب حاصل یک ایده گفت‌وگو محور از چهار شخص است که هر کدام نمادی از جامعه هستند:
-دسته اول: افراد عامی که بیشتر درگیر خرافات و شبه‌علم هستند و به هیچ عنوان هم آبشان با منطق در یک جو نمی‌رود!
-دسته دوم: افراد نسبی‌گرایی که جرئت گفتن «درست» و «نادرست» یا «حق» و «باطل» را ندارند و معتقدند هر نظری می‌تواند صحیح باشد و به هیچ عنوان هم آبشان با منطق در یک جو نمی‌رود!
-دسته سوم: افرادی که به مبانی و روش علم تجربی بیش از هر چیز دیگری بها می‌دهند و معتقدند آنچه علم به آن می‌رسد و می‌گوید، نقطه پایان هر بحثی است و آنچه هم علم به آن نمی‌رسد و نمی‌گوید، اصلاً نقطه‌ای به حساب نمی‌آید!
-دسته چهارم: افرادی که سر و کارشان با منطق است و از سه دسته بالا حرصشان در می‌آید و تمام تلاششان را می‌کنند تا افراد را به راه «درست» هدایت کنند!
.
در کل کتاب جالبی است و به‌نظرم ارزش خواندن دارد (خوانش کاربردی‌اش حقیقتاً نیاز به صرف زمان و تأمل بیشتری است؛ یعنی کتاب در حین گفت‌وگو سرشار از نکته است.)
.
یک نکته‌ای هم به‌شدت اذیت‌کننده بود. متأسفانه متن از نظر ویرایشی یک‌دست نشده است، یعنی در حین یک جمله از زبان یک شخص هم واژه کتابی وجود دارد و هم واژه محاوره («نمی‌دانیم» و «نمی‌تونه»)! البته بنده چاپ سوم سال ۹۹ را دارم، امیدوارم در چاپ های جدید اصلاح شده باشد...