یادداشت هدی اسکندری

        از رمان‌های عاشقانه خوشم نمی‌آید. اما من او با شیوه‌ی خلاق روایتش و گریزهای عارفانه‌ای که داشت توانست من را با خودش همراه کند.
چینش فصل‌ها از جذابیت فصول آخر کم کرده و از نوجوانی علی به بعد کشش داستانی کم می‌شود.
بیرون آمدن‌های لحظه‌ای از دنیای داستان و شوخی‌های راوی شبیه نفس گرفتن‌های دلفین تماشایی بود.
توصیفات مکانی و شخصیت پردازی‌ها دست مخاطب را می‌گیرد و به زور هم شده به دنیای رمان می‌برد.
شاید ازین به بعد وقتی گذرم به بازارچه شاپور و مسجد قندی بیافتد، لبخندی بزنم و یاد من او بیافتم.