یادداشت فاطیما

        این اولین نمایشنامه‌ای بود که از نغمه ثمینی خوندم. یک نمایشنامه که قصه‌ی آدم‌های یک خونه‌ست که همه‌شون می‌خوان به نوعی برن و از وضعیتی که توش هستند خسته شدن. چهارتا پرده داره:  اتاق‌خواب، آشپزخانه، حمام، پشت‌بام.

هر کدوم از آدم‌ها درگیری‌های خودشون توی زندگی رو دارن و هر کسی فکر می‌کنه داره توسط بقیه‌ی اعضای خونواده‌ش نادیده گرفته می‌شه. احساسات واقعی آدم‌هاست و برای ما هم ملموس و آشناست. این سردرگرمی، غصه‌ها، تنهایی.

من اولش چون اسمش خونه بود خواستم بخونم :) بله! به طرز احمقانه‌ای دلم می‌خواد تمام چیزهای «خونه‌»‌دار رو بخونم اما بعد فهمیدم نمایش‌هایی که در خونه و خانواده بگذره هم دوست دارم چون خیلی دنبال موضوعیت این چیزها هستم و همیشه از خودم می‌پرسم به نظرت خونه کجاست؟