یادداشت محمدرضا آقازاده

        امامِ بی مردم


ممکن است که حکومت حضرت امیر به واسطه ی تقدسی که ما برای ایشان قائل هستیم، حکومتی سراسر بی عیب و بی اشکال در ذهن تداعی کند ولی باید بدانیم که حضرت امیر (ع) هم با آن علم بی نهایت، با آن عزم و اراده ی پولادین، با آن درایت و فهم سیاسی، با آن معنویت و عصمت، بدون خواست مردم ،کمک مردم و قدرت مردم، نمیتواند کاری از پیش ببرد، همانطور که در بسیاری نقاط مردم او را مورد شماتت قرار دادند.
گسترش دین بدون قدرت ممکن نیست و اصلی ترین و عظیم ترین و شکست ناپذیر ترین قدرت، قدرت مردم است. اگر قدرت مردم بازویی برای حضرت امیر نباشد که نبود، او نیز نمیتواند کاری از پیش ببرد.
جامعه ی دینی، جامعه ی امام-ملت است. امام راهنمایی میکند، ملت قدرت خلق میکنند و پیشرفت ها حاصل میشود و مسیر طی میشود. وجود ما مردم هم ترکیبی است از خواسته های الهی و زمینی. نفس عِلوی ما چیزی میگوید و نفس سِفلی ما چیزی میخواهند. جنود عقل به سمتی و جنود جهل به سمتی. جنگ بین راهنمایی های امام جامعه و خواست های نفسانی ماست که در نهایت اراده و تصمیم ما را میسازد. اگر عموم مردم در جهاد اکبر، یعنی مبارزه با نفس و نفسانیت و خواهش های نفسانی خودشان پیروز بشوند و عقل حاکم بر مملکت وجودشان بشود، آن موقع است که تمام قدرت و خلاقیت و توانایی های خودشان را خرج امام جامعه میکنند و امام نیز رهبری جریان را انجام میدهد و جامعه ی دینی به پیش میرود و به قله های آبادانی دنیا و آخرت میرسد.
اگر عموم مردم پای کار امام جامعه نباشند، طبیعتا امام جامعه با یک هسته ی سختکارش را پیش میبرد که طبیعتا قدرت کمتری دارند و با ید دانست که با کنار کشیدن مردم، امام جامعه  که راهبر جامعه است، به خاک و خون کشیده شود و در مقتل به شهادت میرسد.

کتاب الغارات، توصیفی از نسبت حضرت امیر به عنوان امام جامعه و ملت مسلمان تحت بیعت اوست و عیان کننده ی نقش مردم در حفظ دین در جامعه است. بعد از خواندن این کتاب، نقش خودمان در پیشرفت کشور پر رنگ تر میشود و خواهیم فهمید که پیشرفت در جامعه ی دینی، با سوپرمن ها حاصل نمیشود، بلکه همه ی ما باید از تنبلی ها، سستی ها، شهوات و زیاده خواهی های خودمان عبور کنیم و نفس خود را پی کنیم تا بتوانیم حرکت کنیم و با ایجاد قدرت ملی، دستورات امام جامعه را اجرا کنیم.