یادداشت مصطفی داوری

        این کتاب را مدت ها بود که دوست داشتم بخوانم. بالاخره دوسال پیش خوندمش. کتاب داستان کشوری است که مدعی طرفداری از کارگر است و طرفدار عدالت. اما چه خوب به تصویر کشیده چنین جامعه ای را. همه اش تسلط، همه اش مراقبت، همه اش تظاهر.  برای چی؟ برای بقای حکومت خودشان. برای بقای خودکامگی اشان. واقعا کلمات چقدر مظلومند در دست یاغی های حکومتی. چقدر مظلومند در دست سودجویان به ظاهر انقلابی. و خدا کجاست در این حکومت به ظاهر عادل. خیلی از خوندن این کتاب مثل قلعه حیوانات جورج اورول کیف کردم. قشنگ برای تو فضای داستان ملموس است. آنچه را که حکومت تشخیص می دهد درست است. آنچنان بت پرستی شخص اول برای آن ها نهادینه شده است که نمی توانی هیچ بگویی حتی به فرد کناری خودت. چقدر جالب است وقتی که کلمات را خودشان تعریف می کنند که از این به بعد به جای فلان کلمه از کلمات پیشنهادی شان استفاده کنند. تاریخ را بر اساس نظر خودشان می نویسند و ..... . یاد تعریف "بیکاری" افتادم در یکی از دولتها  که تعریفی غیر عادی تا آن زمان به حساب می آمد.
در مجموع کتاب خوبیه برای فهمیدن نتایج یک جامعه بسته و تحت سلطه حکومت انحصارطلب و تمامیت خواه.
پیشنهاد می کنم حتما برای یکبار بخونیدش.