یادداشت نگار زرگر

        من جلد اول و سوم این مجموعه رو یکی دو سال پیش خوندم، و اون موقع نظرم راجع بهش این بود که «بامزه است؛ ولی فقط همین». به هر حال یا جلد دوم بی‌مزه‌تر از دو تای دیگه است، یا من بزرگتر شده‌م و دیگه اون شوخی‌ها به نظرم خنده‌دار نمی‌آن. فکر می‌کنم فقط به یه دلیل تمومش کردم، اون هم این که این سه جلد رو عملاً می‌شه پژوهشی در تاریخ اجتماعی ایرانِ دهه‌ی شصت و هفتاد دونست. من می‌دونستم موسیقی و فیلم و کراوات ممنوع بوده‌ن، ولی همیشه این چیزا رو تو داستان دیدن یه چیز دیگه است. بدتر از ممنوعیت نوار موسیقی و کراوات هم زن‌ستیزی داغون بخش عمده‌ی شوخیای هر سه تا کتابه، که برعکس ممنوعیت کراوات هنوز با قدرت و سرِ بالا همه جای جامعه به شکل‌های متنوع وجود داره. ما لذت می‌بریم از این که بگیم همه‌ی بدبختیامون تقصیر حکومته ولی بعضی وقتا همون حکومت از ما سریع‌تر پیشرفت می‌کنه. =))
پی‌نوشت: کتاب پر از شوخی جنسیه. :/