یادداشت زهره دلجوی کجاباد

        مجموعه‌ی چهارداستان که با دیدی روان‌شناسانه به قشری می‌پردازد که برای افراد عادی جامعه نامرئی هستند. شکافتن ریز و لایه‌به لایه وجود چنین آدم‌هایی با قلم نویسنده به خوبی و استادانه انجام شده است. به نظر کمی اطناب در داستانها وجود دارد که برای داستانهای قرن نوزدهم ایراد محسوب نمی‌شود. از داستان مربی در بین چهار داستان بیشتر خوشم آمد. داستانها و سبک نگارش آنها مرا به شدت یاد سامرست‌موام انداخت. خواندنش را به هنردوستان پیشنهاد می‌کنم.