یادداشت مبارکه مرتضوی

        این کتاب رو خیلی خیلی دوست داشتم. ساده و روون بود با ترجمه ی خیلی خوب عباس مخبر، و یه دید کلی می داد از سیر تفکر بشر و تغییر کردنش توی دوره های مختلف. اینکه نقطه عطف های بزرگ این سیر کجاها بودن، اینکه ذات بشر چه چیزی میطلبه و چطور هرچیزی غیر از اون چه که منطبق باشه بر ذاتش رو حذف میکنه، و در نهایت اینکه چطور شالوده ی ذهن و تفکر بشر از ابتدا تا به الان یک چیز بوده و هست و فقط نمودهای مختلف داشته. و همین طور تعریف می کرد که هر داستان و اسطوره چه طور شکل گرفته، چه نیازی از آدم ها رو برطرف می کرده، و از چه قوانینی پیروی می کرده.
خلاصه که من از این کتاب خیلی زیاد لذت بردم و سر ذوق اومدم. اینکه نثر خیلی خوبی هم داشت بی تاثیر نبود.


«چون ما انسان‌ها به آسانی دچار نومیدی می‌شویم از همان آغاز داستان‌هایی ابداع کرده‌ایم که به ما امکان می‌دهد زندگی خود را در چارچوب بزرگتری بگذاریم. داستان‌هایی با یک انگاره‌ی شالوده‌ای که این حس را در ما ایجاد می‌کند که به رغم همه‌ی شواهد افسرده‌کننده و پرآشوب، زندگی دارای معنا و ارزش است.»

«لحظاتی پیش می‌آید که همه‌ی ما باید به طریقی به جایی برویم که قبلا هرگز ندیده‌ایم و کاری را بکنیم که قبلا هرگز نکرده‌ایم. اسطوره درباره‌ی این ناشناخته است. درباره‌ی چیزی که ابتدا به ساکن درباره‌ی آن هیچ کلامی نداریم. بنابراین اسطوره به قلب یک سکوت بزرگ می‌نگرد.»

«نوعی تجربه‌ی تعالی، همواره بخشی از تجربه‌ی بشری بوده است. ما در جستجوی لحظات جذبه‌ایم، هنگامی که عمیقا با درون خود در ارتباط قرار می‌گیریم و برای لحظاتی به فراسوی خود می‌رویم. در چنین اوقاتی به نظر می‌رسد که فشرده‌تر از معمول زندگی می‌کنیم، همه‌ی سیلندرها با تمام قوا به حرکت درآمده‌اند و در تمامیت وجه بشری خود سکنا گزیده‌ایم.»