یادداشت زهرا نجاری

        یکی از واقعی ترین سرگذشت نامه هایی بود که از زندگی شهدا خوندم. یک تصمیم عالی هم این بود که لهجه ی مشهدی شخصیت ها در کتاب حفظ شده بود و خوندنش رو شیرین تر می کرد. ساختار کتاب قشنگ بود و در کل در ژانر خودش کتاب قوی ای بود.
اما
از نظر داستانی، نتونستم باهاش ارتباط برقرار کنم. در همان سالهای ابتدایی زندگی شو که اتفاقا عاشقانه هم شروع شده، شهید میره و زن دوم می گیره. خوندن اون صفحات برام خیلی سخت بود. هرچند بعدش پشیمون میشه و سعی می کنن زندگی رو به خاطر بچه های هر دو طرف حفظ کنن، اما من دیگه هرگز نتونستم با این زندگی کنار بیارم. 
خب  البته این داستان مال دو نسل عقب تر از منه. و در شرایطی اتفاق افتاده که هم خانم و هم اقا در خانواده های دوزنه زندگی کرده بودند. این رو می فهمم. ولی خب دیگه شیرینی حرف های عاشقانه ی کتاب برام از بین رفت. ی
البته شجاعت همسر شهید رو تحسین می کنم که هم واقعیت ها رو گفته بودن هم از کسی بدگویی نکرده بودن تا دل آزردگی پیش نیاد (برداشت منه).