یادداشت کتاب‌فام

        ۲۲۲ صفحه در ۵ ساعت و ۳۰ دقیقه.
‌‌
شاید اهدای جایزه‌ی نوبل به «کنزابورو اوئه» بود که چشم‌ها را به سوی اولین رمان بی‌رحمانه‌اش که در ۱۹۵۸ و زمانی که «اوئه» تنها بیست و سه سال داشت برگرداند، رمانی که بیش از هرچیز، افول ارزش‌های اخلاقی را به تصویر می‌کشد و می‌توان به آن به‌عنوان یک بلوغ اگزیستانسیال، یک کیفرخواست از ظلم و ستم در زمانه‌ی جنگ و همچنین در نظر گرفتن جامعه و افراد خارج از آن نگاه کرد، که این همه، ریشه‌های او را به عنوان پسری که تحت نظامی‌گری جنگ جهانی دوم بزرگ شده و به عنوان دانشجوی ادبیات فرانسه در دانشگاه توکیو تحصیل کرده است، متحد می‌کند.
در جریان جنگ جهانی دوم است و برای فرار از حملات هوایی‌ست که گروهی مشتمل از 15 پسر جوان دار‌التأدیبی را به راهپیمایی طولانی‌ای برای یافتن روستایی دورافتاده در عمق کوهستان می‌فرستند اما در عوض چیزی که با آن مواجه می‌شوند، روستایی طاعون‌‌زده است. نثر غنایی، تاریک و بی‌رحم «اوئه» که برای خواندنش باید معده‌ای قوی داشته باشید، آن را به ستاره‌ای درخشان تبدیل کرده است. این رمان کوتاه مشت عاطفی خیره کننده‌ای به خواننده‌اش وارد می‌کند. هنگامی‌که روستائیان به دلیل ترس از شیوع بیماری فرار می‌کنند و پسران را به‌طور ناگهانی در روستا زندانی می‌کنند، اولین واکنش معصومانه‌ی آن‌ها نشان‌دهنده‌ی حسّ همدردی‌ست. آن‌ها یک سگ ولگرد را به‌عنوان حیوان خانگی نگه می‌دارند، به یک پسر کره‌ای که او نیز رها شده کمک می‌کنند و به یک فراری وحشت‌زده پناه می‌دهند. با این حال، این پسران نمی‌توانند بر بی‌رحمی انسان‌ها و ناامیدی حاصل از وضعیت‌شان غلبه کنند.
«کنزابورو اوئه» به طور هوشمندانه‌ای ذهنیت بزرگ‌سالان و کودکان را در مواجهه با شرایط غیرطبیعی و هولناک مقایسه می‌کند. از یک سو، پسرانی که در کوهستان رها شده‌اند به‌تدریج به بزرگ‌سالان تبدیل می‌شوند، کنترل زندگی و زمین جدید خود را به دست می‌گیرند و از جهات دیگر نیز از سبک زندگی بزرگ‌سالان تقلید می‌کنند، مانند شکار برای تهیه غذا و ایجاد روابط بزرگ‌سالانه. از سوی دیگر، پسران هنوز گاهی درگیر بازی‌های کودکانه هستند و در میان تمام تصمیم‌گیری‌های به ظاهر "بزرگ‌سالانه"ی خود، شجاعت‌های پسرانه، خودخواهی و بی‌پروایی‌هایی از خود نشان می‌دهند که تنها ناشی از نادانی‌ست. با این حال، جالب این‌جاست که در برخی موقعیت‌های بحرانی، این کودکان هستند که به نظر منطقی‌تر از بزرگ‌سالان رفتار می‌کنند، و به این ترتیب، «کنزابورو اوئه» بدون شک قصد داشته است اقدامات بزرگ‌سالان را در زمان جنگ، بحران و سردرگمی به نقد بکشد.