یادداشت روزی روزگاری

        کتاب هری پاتر مگه میشه اسم این کتاب رو آورد و موسیقی فیلمش برای بار هزارم توی مغز آدم پلی نشه، مگه میشه اسم این کتاب رو آورد و یاد اون سه‌شنبه دلگیر نیفتاد که همه چیز شروع شد،مگه میشه تصویر رون که با پر رویی همه غذا ها رو می خورد توی ذهن آدم نقش نبنده یا صدای جمعیتی که می خوان از سکوی نه و سه چهارم رد شن رو نشنید آخه مگه میشه این دنیا و صحنه هاش رو فراموش کرد ،
صحنه هایی که کودکی منو شکل دادند منو با دنیای خودشون همراه کردن کلاه گروه بندی روی سرم گذاشتن و در پایان داستان من رو با قطار رهسپار جایی کردن که برای من اندازه هاگوارتز خونه نبود.
پ.ن: امروز اولین روز پاییز همون سه‌شنبه دلگیره.