یادداشت منصوره مصطفی زاده

        راستش را بخواهید کتاب را نخوانده‌ام! ورق زدم، کمی خواندم، بستم، نفس‌های عمیق کشیدم، ورق زدم، جلوتر را خواندم، باز بستم، نفس‌های عمیق کشیدم...
برای خواندن این کتاب باید سنگ شوی. مثل خواندن مقتل می‌ماند. نمی‌توانی وحشیانه‌ترین رفتارهایی را که از انسان‌ها سر زده، بخوانی و چایی‌ات را بخوری.
این کتاب جزو معدود کتابهایی است که درباره بلایی که سر زن‌ها در نسل‌کشی بوسنی آوردند حرف می‌زند. بلایی چنان سهمگین که هی می‌گویی: کاش مرده بودند. کاش زن‌ها را هم مثل مردها کشته بودند...