یادداشت محمدحسین صرفی پور

        ما ایرانیان، بخشی از عرفان و اتصالِ قلبی خویش با عالم معنا را مدیون حافظ و کلمات شور انگیز اوییم.
دبیرستان بودم که دبیری نادان، با خواندن بیت «آن تلخ وش که صوفی ام الخبائثش خواند  اشهی لنی و احلی من قبلة العذاری» بی شرمانه حافظ را به لا ابالی گری و ضدیت با مذهب و عرفان متهم نمود.
از آن روز در ذهن من همواره این علامت سوال روشن بود که ارتباط میان آن مضامین بلند و این گونه ابیات چیست و حافظ واقعا کیست؟!
این کتاب، پاسخی جامع و درخورر به این پرسش داده و می دهد.
اگر شماهم مثل من با آن پرسش روبرو شدید پیشنهاد میکنم سری به صفحات این کتاب بزنید.
این کتاب، رمضانی در خانهٔ کوهستانی خواهرم لابلای کوهی از کتابهای وسوسه انگیز خوانده شد.