یادداشت مریم مهدی زاده

        در "تاریخچه مطالعه"، بعضی نکاتی که در حین خواندن به ذهنم می رسید، نوشته ام.
کتاب فهرست منابع داشت. مختصر و مفید بود در ارائه ی مطالب، کیوآرکد دارد برای شنیدن کتاب، به لحاظ محتوا، نوع خط و تصویرهایی که دارد، حس آرامش به مخاطب می دهد.
کتاب در مورد تکنیک های دستیابی به خرسندی و شادکامی است که نویسنده در مورد زندگی خود به کار برده و به آنها معتقد است و تجربه ی شخصی اوست. پس کتاب را با این دید که این راه ها وحی منزلند نخوانید.
ضربه اصلی کتاب در صفحات آخر است. کتاب طوری تمام شد که اصلا انتظارش را نداشتم و به نظرم خیلی هنرمندانه و تاثیرگذار تمام شد. از اول تا آخر کتاب مدام رفرنس غربی می بینی و نتایج تحقیقات دانشمندان غربی و اثری از دین در این صفحات نمی بینی با اینکه خیلی از این روش های توصیه شده به نظرت ما به ازای دینی دارد. ولی در آخرین صفحات با این پاراگراف مواجه می شوی: "زندگی در عیش و مردن در خوشی هدف نهایی زندگی نیست. بنابراین شادکامی مساوی با رستگاری نیست. ...معنویت و دین می تواند منجر به شادکامی ما شوند. شواهد آماری، پژوهشی و تجربی چنین می گویند؛ اما من عمدا این را جز مسیرهای شادکامی نیاورده ام چون نمی خواستم آن ها را از رستگاری به شادکامی تنزل بدهم. معنویت و دین مسیر رستگاری اند و البته محصول جانبی آنان شادکامی نیز هست."

پ.ن: هنوز با آن چند کلمه ای که ایران را در پیشگفتار توصیف کرده بود، مشکل دارم و دلم با کتاب صاف نمی شود ولی سعی کردم منصفانه امتیاز دهم. (در تاریخچه مطالعه نوشته ام)