بریده‌های کتاب زهرا

گرم وصال نبخشند خوشدلم به خیال که دل به درد تو خو کرد و این دوا دانست

دلی که نغمه ناقوس معبد تو شنید چو کودکان ز پی بانگ هر جرس نرود

بلبلم، لیک چو گل عهد ببندد با زاغ من دگر با چه دلی لب به سخن باز کنم

جز بند نیست چاره دیوانه و حکیم پندش دهد هنوز، عجب عاقل است این

دل چون توان بریدن از او مشکل است این آهن که نیست جان من آخر دل است این

تو آبی و من آتش وصل تو نمی‌خواهم این سوختنم خوش‌تر از سردی و خاموشی.

زین بیش از پس و پیش زلف دو تا مگستر در پیش پای دلها دام بلا مگستر تا کی کنی پریشان دلهای مبتلا را آن خرمن بلا را پیش صبا مگستر برپای مرغ مألوف کس رشته می نبندد دام فسون خدا را بر آشنا مگستر من خود به خواهش خویش سر در پی ات نهادم دستان مساز و دامم در پیش پا مگستر چون شب سیاه کردی برسایه روز روشن بر آن مه دو هفته زلف دو تا مگستر

هنوز نیم قرن از حجة الوداع نگذشته، امت محمد (ص) تیغ بر اوصیای او کشیده اند و با نام اسلام قلب اسلام را که امام است میدرند. اجسامشان به جانب قبله نماز میگزارند اما ارواحشان هنوز همان اصنامی را میپرستند که ابراهیم شکسته بود. اجسامشان به جانب قبله نماز میگزارند اما ارواحشان با باطن قبله که امامت است پیکار میکنند. جاهلیت ریشه در درون دارد و اگر آن مشرك بت پرست که در درون آدمی است ایمان نیاورد چه سود که بر زبان لا اله الا الله براند؟ آنگاه جانب عدل و باطن قبله را رها میکند و خانه کعبه را عوض از صنمی سنگی میگیرد که روزی پنج بار در برابرش خم و راست شود و سالی چند روز گرداگردش طواف کند و ای کاش تا همین جا بسنده میکرد و قلب قبله را با تیغ نمی‌درید.

آل کسا در انتظار خامس خویش اند تا روز بعثت به غروب عاشورا پایان گیرد و خورشید رحمت نبوی در افق خونین تاریخ غروب کند و شب آغاز شود.

«والله همان دلی را که علی داشت در میان دو پهلوی پسرش نهاده اند».

او بود و حساب دین و دینار خودش دینی که فروخت کنج بازار خودش هنگام نبرد، آخر از جا برخاست پیکار نه! می‌رفت پی کار خودش!

مردم بندگان حلقه به گوش دنیا هستند و دین جز بر زبانشان نیست؛ آن را تا آنجا پاس میدارند که معایش ایشان از قبل آن میرسد ،اگرنه چون به بلا امتحان شوند، چه کم هستند دین داران

علی اکبر پرسید مگر ما بر حق نیستیم؟ امام فرمود: آری، والله که ما جز به راه حق نمیرویم. علی اکبر گفت اگر این چنین است چه باک از مردن در راه حق؟ و آن همه این سخن در جان امام شیرین نشست که فرمود: خداوند تو را از فرزندی جزایی عطا کند که هیچ فرزندی را از جانب پدر عطا نکرده باشد.

هر انسانی را لیلة القدری هست که در آن ناگزیر از انتخاب میشود و حُرّ را نیز شب قدری این چنین پیش آمد... عمر بن سعد را نیز... من و تو را هم پیش خواهد آمد. اگر باب يا لَيْتَنِي كُنْتُ مَعَكُمْ هنوز گشوده است چرا آن باب دیگر باز نباشد که: لَعَنَ اللهُ اُمَّةً سَمِعَتْ بِذلِكَ فَرَضِيَتْ بِهِ؟

ای دل! تو چه میکنی؟ میمانی یا میروی؟ داد از آن اختیار که تو را از حسین جدا کند این چه اختیاری است که برای روی آوردن بدان باید پشت به اراده حق نهاد؟

ساحل را دیده ای که چگونه در آیینه آب وارونه انعکاس یافته است؟ سر آن که دهر بر مراد سفلگان می‌چرخد این است که دنیا وارونه آخرت است.

از کوخ کاهگلی پیامبر اکرم (ص) تا کاخ خضرای معاویه از دنیا تا آخرت فاصله بود.

و این رسم فریب کاران است نام محمد را بر مأذنه ها می‌برند اما جان او را که علی است دشنام میدهند.

نه عجب اگر در شهر کوران خورشید را دشنام دهند و تاریکی را پرستش کنند!

عجب تمثیلی است این که علی مولود کعبه است... یعنی باطن قبله را در امام پیدا کن اما ظاهرگرایان از کعبه نیز تنها سنگهایش را میپرستند. تمامیت دین به امامت است.