بریده‌های کتاب زهرا

خشوع دو جزء دارد؛ جزء اول، ادراک عظمت طرف مقابل و تواضع در برابر او و جزء دوم، داشتن محبت یا خوف و ترس است.

ولی رویای چیزی محال را در سر پروراندن هم نام مخصوص خودش را دارد که ما به آن امید می‌گوییم.

اگر زندگی را انتخاب کنی، مرگ را هم برگزیده‌ای.

بعضی وقت‌ها برای ما انسان‌ها ازدست‌دادن چیزی که به آن علاقه داریم، بدتر از این است که هرگز آن را نداشته باشیم.

اُمید، تنها محکومیّتِ انسان است، و ماه، شاید که انسانی باشد...

شادی، نداشتنِ غم نیست؛ بلکه داشتنِ کوهی از غم، و غلبه بر این کوه است!

خُب... دوست، می‌زند، و خوب می‌زَنَد: نَفَس‌بُر و تحقیرکننده و شکننده_تا بخواهی.

فرمان بده به هر چه که می‌خواهی امّا به خویشتن‌پرستی فرمانم مَده_چنان‌که می‌بینی که این راه، چنان صیقل است و سرازیر، و چنان تختِ یخ را مانَد که انسان در انتظار اشاره‌یی‌ست تا بی‌خود از خویشتن و بی‌اراده‌ی خویش، به سوی آن خودِ پُر از حقارتِ خویش بلغزد، بغلتد، پرواز کند و بتازد_بی‌پروا...

آنکس که انتخاب نمی‌کند، بی‌دشمن است؛ و آنکس که دشمن ندارد، حداقلِ این مسئله این است که انسان نیست. چه بسا کلاغِ بی‌‌گناه و بی‌آزاری باشد.

پیمودنِ راه نو، گفتنِ حرف نو، پدیدآوردنِ کار نو، درد دارد و مشقّت و مصیبت.

ما برای مُردن روی این خاک، خلق شده‌ییم.

ما همیشه در آستانه‌ی سقوطیم؛ لغزش و فروافتادن و انهدام، و مرگی پُرنکبت.

زمان، تلخ‌ترین خاطرات را شیرین می‌کند_به قیدِ آنکه قهرمانِ آن خاطرات تلخ، خود ما باشیم و تلخی و درد بر ما فرود آمده باشد نه بر دیگرانِ عزیز یا عزیزِ دیگران.

آدمِ دُرُست، بی‌نیاز است به اینکه قوانین و اصولِ مربوط به درستی و شرافت را به رُخش بکشی.

برای بچّه‌ها کارکردن، برای آینده کارکردن است. برای بچّه‌ها کارکردن، به دنیای آینده رفتن است.

راه، بهتر از منزلگاه است.

من، هر جا که بمانم، مثل آب راکد می‌گندم. باید مسافر بود و همیشه در راه بود.

ارزش آدم‌ها را همین لحظه‌های غافلگیرکننده آشکار می‌کند.

شکّی نیست که بسیاری از ما، آدم‌های ضعیفی هستیم؛ فقط باید با تمام وجود ک صمیمیّت‌مان قدرت را دوست داشته باشیم تا بتوانيم به آن نزدیک بشویم.

او فکر می‌کند با میل و رغبت ادای چیزی را درآوردن، نزدیک‌شدن به آن چیز است.