بریده‌های کتاب Viyana Nory

همه ما در لب پرتگاه هستیم و به همین دلیل آنچه می بینیم به نظرمان خیلی بدتر از آنچه هست می رسد.

جنگی که هنوز شروع نشده،نمی‌توانی پایانش را حدس بزنی!

صبح پرندگان در گیان درختان خانه کشیش شروع به خواندن کردند. نسبت به آن ها حسودی ام شد و در دلم فکر کردم که چقدر شما خوشبخت هستید که پرنده به دنیا آمده اید و آزادی دارید ،تازه از آن بالا هم به ما آدم ها نگاه می کنید که با یکدیگر چه کار می کنیم.

من در تمام زندگی ام خودخواه بودم ، ولی فقط در عمل ، نه در اعتقادات و اصول.

فلسفه شما در واقع نادیده گرفتن گذشته هاست.در مورد من این طور نیست. خاطرات من همیشه به زور وارد ذهنم می شوند و نه میتوانم و نه می خواهم که دفع شان کنم.

-پس به این نتیجه رسیدید که تصاحبش کنید؟ -چنین حرفی نزدم،فقط همان کاری را می کنم که به نظرم خودم باعث خوشبختی ام می شود. به نظر شما و بقیه آدم هایی هم که شناختی از من ندارند هیج کاری ندارم.

ما همه از درس دادن به دیگران لذت می بریم آن هم درس هایی که ارزش دانستن ندارند.

آدم ها بی نقص نیستن . هر چقدر هم تلاش کنن . هر چند هم از نشون دادن ضعق نفرت داشته باشن . آدم ها اشتباه می کنن.

هیچ چیز لزوما مهم نیست، مگه اینکه خودت اجازه بدی.

کم تر کسی را واقعا دوست دارم، عده ای آدم هایی که نسبت به آن ها نظر مساعد دارم از این کم تر است . هرچه دنیا را بیش تر می بینم تایید می شود و اطمینان پیدا میکنم که نباید به ظاهر خوب آدم ها اطمینان کرد.

دارسی گفت:فریبنده تر از ظاهر فروتن در دنیا چیزی وجود ندارد. گاهی وقت ها فروتنی معنای بی توجهی به نظرات دیگران را می دهد و بعضی وقت ها هم فخر فروشی غیر مستقیم.

``چه خوب است آدم وقتش را اینطوری بگذراند! باید اعتراف کنم هیچ لذتی نمی تواند جای لذت خواندن را بگیرد!همه چیز زود خسته کننده می شود مگر کتاب!دلم می خواهد اگر روزی صاحب و زندگی شدم یک کتابخانه بی‌نظیر در خانه داشته باشم.``

جایی که کتاب ها را می سوزانند ،در نهایت آدم ها را هم خواهند سوزاند.

اگر نتوانم اندیشه ام را به زبان آورم،پس 'من بودن ' من هم جرم است.

ببش از هرچیز، این را می دانستم که هیچ کدام از چیزهایی که داشت برای ما اتفاق می افتاد طبیعی نبود.

چشم ها نگاه می کنند،اما این ذهن است که می بیند.

چسبیدن به گذشته، عین چاپلوسی و ریا است.

گاهی نباید سعی در تکرار لحظات داشت و باید آن ها را برای همان یک بار که اتفاق افتاده اند،به یاد آورد.

-نمی خواهی یک چیز محبت آمیز به من بگویی؟ -به آرامی گفتم:چرا.از این که وقتی آن احمق ها می‌خواستند مرا محکوم کنند ، دستت را روی شانه ام گذاشتی ،متشکرم.

من مرده بودم، و هزاران ساعت در چهره ی خودم زندانی شده بودم .