بریده‌های کتاب 𝐕𝐀𝐍𝐄𝐒𝐒𝐀

همه به آشفتگی ام می خندند اما هرگز هیچ کس نمی فهمد چرا من پریشان شدم!

بدبختی همین جاست که من آدم خیال پردازی ام.

هیچ چیز آزاردهنده تر و تحمل ناپذیر تر از این نیست که آدم به خاطر یک اتفاق نابود شود، اتفاقی که می توانست نیفتد.

زندگی به چه دردم می خورد وقتی می بینم کسی که با تمام وجودم دوستش دارم رویم هفت تیر کشیده؟

بزرگواری جوانی خیلی جذاب و دل فریب است اما به یک جو نمی ارزد. حالا چرا نمی ارزد؟ چون ارزان به دست آمده برای به دست آوردنش تجربه ای کسب نشده این طور بگویم که از مظاهر اولیه ی زندگی است. بگذار سختی بکشی آن وقت بزرگواری ات را می بینم بزرگواری ای که حاصل تجربه نیست، ارزان است و حتی اگر جانت را در راهش قربانی کنی باز هم ارزشی ندارد چون فقط از سر جوشش جوانی و سرریز نیرو و انرژی است از روی اشتیاق شدید به زیبایی!

من استاد حرف زدن در سکوتم! کل زندگی ام در سکوت حرف زده ام و در سکوت تراژدی های زیادی را با خودم زندگی کرده ام.

مدام تلاش می کنم افکارم را جمع و جور کنم، اما نمی توانم. امان از جزئیات، ای امان...

تمام ترس و وحشتم هم دقیقا از همین است؛ این که همه چیز را می فهمم!

شش ساعت تمام است که می خواهم سر در بیاورم اما عاجزم از جمع و جور کردن افکارم.

سخته، ولی درد قویت می کنه..

گمانم وقتی آدم همیشه مطیع و وفادار و خوب باشد،این مزیت را هم دارد. دیگران فکر می کنند هیچ وقت غافلگیرشان نمی کنی.

بخشی از وجودم از کشف حقیقت می ترسید و بخش بزرگ تری از آن می دانست گه فهمیدنش خردم خواهد کرد.

دلم می خواست او را در بر بگیرم ، ولی دیوار هایی که دور خودش کشیده بود زیادی بلند بودند

تو باعث شدی دلیلی برای ترسیدن داشته باشه...

عشق بود که ما را ویران کرد.