بریده‌های کتاب Nargol

آرزوها مثل پيراهن هاى ويترين فروشگاه ها هستند؛ به نظر زيبا میرسند، ولى گاهى اندازه ات نيستند. بعضى بيش ازحد كوچكند و برخى بيش ازحد بزرگ. خوشبختانه مادرم به من خياطى ياد داد و حالا آرزوهايم هم میتوانند اندازه ام شوند؛ دقيقأ عين پيراهن ها

جبران اشتباهات مثل برآورده شدن تمام آرزو ها است که هر کسی واقعا به آن دست نمی یابد.

مردم فراموش کرده اند زیبایی های نهان در کاستی را ببینند.

ولی تلخ ترین خاطرات و بدترین افسوس ها به جای اینکه با گذشت زمان نمایان شوند، بیشتر در اعماق وجود انسان دفن می شوند.

اعتماد قرض گرفتنی نیست، اگر آن را از کسی بگیری نمی‌توانی دوباره پسش بدهی.

نمی توانی به لبه ی پرتگاه نزدیک بشوی بدون اینکه ته دره را ببینی.

ولی کلمات در میان جعبه های قشنگ و روبان زده از دهان بیرون نمی آیند و نمی توانید آنچه را گفته اید پس بگیرید.

"شاید بهتر باشه به جای این که یک عمر با اشتباه زندگی کنی، فقط یک روز درست زندگی کنی و خوشحال باشی."

حقیقت این است که گاهی این فکر مانند برق از ذهن من می گذرد که "آیا من آن زمان دیوانه نبودم؟ آیا تمام این مدت را جایی در تيمارستانی نگذرانده ام؟ چه بسا هنوز هم اسیر تیمارستانم، و شاید این ها همه اوهام بود و هنوز نیز هست..."

با این حال به همه ی مقدسات سوگند می خورم که آن روز که روی قله ی شلانگنبرگ بودیم، روی همان تیغه ای که همه برای تماشا با آن بالا می روند، اگر به من گفته بود "خودتان را فرو اندازید"،بی درنگ خود را به دره انداخته بودم، آن هم با لذت.

حیف که زندگی به ما اجازه نمی‌دهد وقتی به زمان بیشتری نیاز داریم، آن را مانند یک ساعت کوک کنیم.