بریده‌های کتاب حسن عليزاده

مهم این نیست که دنیا چه می‌اندیشد، رامبرانت می‌بایست نقاشی بکند، مهم نبود که خوب نقاشی کند یا بد؛ نقاشی نیرویی بود که او را به‌عنوان بشر زنده نگاه می‌داشت. ونسان، ارزش اساسی هنر در بیانی است که به هنرمند می‌دهد. رامبرانت در تکمیل آنچه مقصود زندگی خود می‌دانست کوشید. همین کافی بود که به او حق دهد حتی اگر هنرش بی‌ارزش می‌بود، توفیقش در زندگی هزاران بار بیشتر از ان بود که ثروتمندترین تاجر آمستردام باشد.

یک نقاش نباید درباره‌ی آنچه می‌کشد، فکر کند؛ با نقادهاست که تئوری ببافند.

امروز این پرسش بيهوده را از خودم می‌کنم؛ کدام یک به دیگری ترجیح دارد: خوشبختی‌ای مبتذل و مسکینانه یا رنج و دردی متعالی؟ بگویید ببینم کدام یک از آن دیگری ارزشمندتر است؟

اگر فقط آدم تنبلی بودم، چقدر برای خودم احترام قائل می‌شدم. به این علت به خودم احترام می‌گذاشتم که احساس می‌کردم دست کم می‌توانم تنبل باشم، می‌توانم خصلتی داشته باشم که از داشتنش اطمینان دارم. سؤال: کی هستی؟ جواب: آدمی تنبل!

اولین مانع تحزب در جامعه، نبود آزادی است؛ البته این نخستین شرط است و آخرین نیست و به دنبال آزادی، انتخابات آزاد از اهمیت خاصی برخوردار است. تاریخ کشورهای اروپایی هم حکایت از این دارد که حزب نه با یک اراده و تصمیم قبلی بلکه بر حسب ضرورت و بنا به یک عامل فنی که برگزاری انتخابات باشد جوانه زد، رشد پیدا کرد و به تدریج توسعه یافت.

دکتر ورجاوند علاوه بر فعالیت سیاسی، فعالیت‌های گسترده‌ای در حوزه‌های فرهنگی و میراث آن داشت که شاید مهم‌ترین آن جلوگیری از تخریب تخت جمشید پس از انقلاب ۱۳۵۷ باشد.