بریده‌های کتاب فادیه

رفتن پیش خدا که اختصاص به علما و عرفا ندارد. رفتن به سوی خدا که تخصصی نیست. ممکن است حرف زدن از خدا تخصص بعضی ها شود، ممکن است بسیاری از اگاهی های دینی، تخصص بعضی ها شود، اما رفتن به سمت خدا که تخصص خاصی نمی‌خواهد.

در نماز آنچه لازم است اظهار ادب در مقابل خداوند است نه اظهار محبت.

ادب در جایی که محبت نباشد، انسان را وادار به رفتار خوب و درست می‌کند. حتی وقتی که انسان نیازی هم به طرف مقابلش ندارد، بخاطر رعایت ادب، رفتار درستی از خودش بروز می‌دهد.

آدم مؤدب به حوصله ی خودش نگاه نمی‌کند. آدم مؤدب خسته هم که باشد، جلوی بزرگتر پایش را دراز نمی‌کند. آدم مؤدب ناراحت هم که باشد، لبخندش را فراموش نمی‌کند. آدم مؤدب به خودش نگاه نمیکند، به دیگران نگاه می‌کند. به اقتضائات و شرائط زمان و محیط خودش نگاه می‌کند.

امیرالمؤمنین علی(ع) فرمود : شما به عمل به آنچه می‌دانید محتاج‌ترید تا به دانستن آنچه که نمی‌دانید.

همه ما استادی به نام نماز داریم؛ نماز استاد رساندن انسان به خداست. نماز زنده است، شعور دارد، متحرک است، فعال است، بصیر است، آگاه است. نماز مثل یک عادت شخصی یا یک مراسم عمومی نیست. نماز یک فعالیت مرده بی روح نیست، که خاصیتی برای ما نداشته باشد. نمازِ هرکسی متناسب با خود او برایش کار میکند.

امام زین‌العابدین (ع):کسی که حکیمی ندارد که راهنمایی اش کند هلاک شده است .

راه تبلیغ دین این است که آنهایی که به مسیر دین وارد شده اند ؛ تا آخر راه را بروند و برای جذب بقیه آدم ها الگو و اسوه شنود ؛ و شاهدی بر حقانیت دین باشند .

امام باقر (ع) فرمود : هرکس در امور زندگی‌اش بی‌حال باشد و سرزنده نباشد در امور اخروی و معنوی‌اش بی‌حال‌تر و کسل‌تر است .

اگر عبادت ما درست نباشد ، هرچقدر هم که در زندگی‌مان لذت وجود داشته باشد و اسباب بهره‌مندی برایمان فراهم باشد ، باز هم سرخورده و دمغ زندگی خواهیم کرد .