بریده‌های کتاب sanaz

ماریلا گفت:«هیچ کس یک روزه کاملا شکست نمی خورد. همیشه باید به روز هایی که در راه اند، امیدوار بود.

به نظر من پیشنهاد های او مثل فلفل است؛ اگر کم باشد عالی است، ولی هرچه زیادتر می شود، بیشتر می سوزاند.

«گذر زمان ثابت می کند کدام راه بهتر است.»

پرفسور رنی می گفت درست رفتار کردن با بچه ها مهم تر از الفبا و ریاضی یاددادن به آنهاست.

«به نظر من زندگی کردن با یک انسان کامل سخت تر است.»

به نظر من ایراد هایش آن را دوست داشتنی تر کرده. من از مکان ها یا آدم های بی عیب خوشم نمی آید. به نظر من یک انسان کامل و بی نقص هیچ جذابیتی ندارد.

باید قبل از انجام هر کاری ذهن مردم را برای پذیرفتن هدفمان آماده کنیم.

در این دنیا هر چیزی قیمتی دارد و با اینکه داشتن هدف بزرگ، ارزشمند است، آسان به دست نمی آید؛ رسیدن به چنین اهدافی نیازمند سخت کوشی، گذشت از خواسته ها، علاقه و شجاعت است.

من تلاش خودم را کرده ام و کم کم دارم می فهمم که لذت تلاش کردن یعنی چی. بعد از تلاش کردن و پیروز شدن بهترین چیز تلاش کردن و شکست خوردن است.

پیروزی هنوز هم برایش ارزشمند بود، اما دیگر عقیده نداشت که با برنده نشدنش دنیا به آخر خواهد رسید.

او همیشه می خندید، خوش اخلاق و خوش رو بود و از همه خوشی های زندگی به بهترین شکل لذت می برد.

به محض اینکه به یکی از هدف هایت می رسی، هدف والاتر و درخشان تری سر راهت سبز می شود و همین زندگی را لذت بخش و هیجان انگیز می کند.

اما من فکر می کنم نباید برای مشکلاتی که هنوز پیش نیامده اند، غصه خورد، موافقی ماریلا؟

حالا دیگر از همه چیز های عاقلانه خسته شده ام و می خواهم در طول تابستان به تخیلاتم اجازه ی تاخت و تاز بدهم.

در تعطیلات نمی خواهم حتی یک نگاه به درس هایم بیندازم.

اما همان طور که خانم لیند می گوید، در این دنیای ناقص هیچ چیز همیشه نمی تواند کامل باشد.

به نظر می آید بزرگ شدن خیلی پر مسؤلیت و سخت است.

ما تصمیم گرفتیم تلاش کنیم عادت های با ارزشی را در وجودمان پرورش بدهیم و تا جایی که می توانیم، یاد بگیریم عاقلانه رفتار کنیم تا زمانی که به بیست سالگی رسیدیم شخصیتمان کامل شده باشد.

آنی نفس عمیقی کشید و گفت:«زنده بودن و به طرف خانه رفتن چقدر خوب است!»

کم کم دارم می فهمم که بزرگ شدن چه اشکال هایی دارد؛ وقتی به آرزو هایی که در کودکی داشتی می رسی، می بینی آن قدر ها هم که فکر می کردی، جالب نبوده اند.