خیلی سخت است و دردناک که در یک داستانی نه سر پیاز باشید نه ته پیاز، ولی متهم به بوی پیاز؛

درست است که انسان ها در کره ی زمین، تازه وارد محسوب می شوند، درست است که ما موجودات ضعیفی هستیم، اما ما تنها کسانی هستیم که میتوانیم تصمیم بگیریم.

برای انجام هر کاری، باید باور داشته باشید که می توانید. وقتی که به توانایی هایتان در انجام کاری اطمینان داشته باشید، حتی اگر کار ترسناکی باشد، این اطمینان به شما نیرویی جادویی میبخشد.

با خودم فکر کردم خوب شد. در حال حاظر، حوصله آدم های جدید را ندارم؛ مخصوصا الان که می خواهم بروم.

منتظر ماندن و ندانستن و ترسیدن؛ این ها از هر چیزی که قرار است اتفاق بیفتد، بدتر است.

انگار همه چیز تمام شده و ما باید به زندگی ادامه بدهیم. اما من مطمئن بودم: من این اتفاق را نخواهم پذیرفت، من مثل دیگران نمی توانم این موضوع را تحمل کنم.

با خودم فکر کردم بعضی از ما بدون استفاده از کلمات ارتباط برقرار می کنیم؛ چون استفاده از کلمات، همیشه روش خوبی نیست.

دکتر لگز گفت:«یکی از نیاز های اساسی انسان اینه که درکش کنن.

انسان ها در خواندن و درک پیام های هم ضعیف اند؛ تازگی ها این را فهمیده ام.

اما چطور می شود گره ای را که آدم ها ساخته اند، باز کرد؟

من می دانم چه حسی دارد که باعث درد کسی شوی و بعد بایستی و نگاهش کنی.

هرگز دو نفر تا ابد باهم نمی مانند، هرچند مدتی فکر کرده باشند این کار شدنی است.

در تمام این مدت، گمان می کردم داستان ما همین بوده؛ داستان ما... اما انگار تو داستان خودت را داشتی و من هم داستان خودم را. داستان های ما برای مدت طولانی آن قدر شبیه بود که اصلا باعث شد فکر کنیم داستانمان مشترک است؛ اما این طور نبود.

دنیا چطور می توانست دوباره آفتاب به زمین بیاورد؟