بریده‌های کتاب سجاد علی پور

مؤلفه های اصلی رمان: 1. رمان متعلق به افق تفصیل است. 2. در رمان منطق نثر بر منطق شعر غلبه دارد. 3. منِ فردی (عنصر اصلی رمان است.) 4. درک تجربی _حسی از زمان و ترسیم مشخص و عینی زمان 5. درک تجربی_حسی از مکان و ترسیم مشخص و عینی مکان 6. درک تجربی_حسی از علت و معلول ۷. عنصر حادثه(از عناصر اصلی در رمان) 8. خیال رمان نویس، روایتگر کشاکش سرشت انسانی و طبیعت تاریخی است.(از بحث های فلسفی رمان است که باید دو مفهوم را توضیح داد،طبیعت و سرشت انسانی و طبیعت تاریخی چیست و اینکه چگونه این دو باهم در رمان کشاکش پیدا می کنند.) 9. هر رمانی، وصف تضادها و کشاکش ها و حتی نزدیکی‌های فضای عمومی جامعه ای است که رمان به آن تعلق دارد یا دارد آن را وصف می کند.

سپهر آزادی چیست و کجاست؟ سپهر آزادی آنجایی است که شما نیازمند کار کردن نباشید؛ اگر برای زندگی کار نمی‌کنید پس چگونه زندگی می‌کنید؟ بردگان برای شما کار می‌کنند! در عالم یونان[باستان] فقط برده دارها به سپهر آزادی تعلق داشتند! چون کار نمی‌کردند و فقط برده دار ها بودند که می‌توانستند درباره سرنوشت سیاسی و سرنوشت خود تصمیم بگیرند؛ به مجموعه ای که می‌توانست بنشیند و در درباره سرنوشت تصمیم بگیرد «پولیس» می‌گفتند و فقط اعضای این مجموعه بودند که انسان تلقی می‌شدند و بقیه انسان به حساب نمی آمدند؛ بنابراین انسانیت انسان قائم به عضویت او در «پولیس» بود. در عوالم مختلف تاریخی از جمله غرب مدرن و نیز در جهان اسلام اینطور نیست؛ یعنی آدمی از هنگام تولد انسان تلقی می‌شود و دارای حقوق انسانی است مثلا شما به هنگام تولد به صرف انسان بودن، دارای حقوقی هستید، تفاوتی ندارد که ثروتمندید،برده اید، غیر برده اید و...، انسان اید اما در یونان باستان، فقط اعضای پولیس، انسان تلقی می‌شدند.

پیش از دوره ی غرب مدرن، رمان وجود نداشته؛ رمان محصول دوران غرب مدرن است.

من فکر می‌کنم رمان نوشتن از مقاله نوشتن سخت تر است، چون رمان نوشتن وجهی هنری دارد و بارقه‌هایی از هنر در آن است، ساده نیست ولی مقاله را با مقداری پژوهش و دانش قبلی و اندکی خلاقیت، می‌توان نوشت. رمان دارای وجوه هنری و آفرینش است و یک وجه پوئسیس قوی در آن به چشم می‌خورد که ساده نیست؛ نوعی فن آوری و ابداع در آن است، نوعی ظاهر کردن امر مستور، کاری که در عرصه و از سنخ هنر است؛... [ پوئسیس: این واژه، ریشه در زبان یونانی دارد. به‌معنای «آفریدن» یا «ساختن» یک چیز جدید است. در فلسفه، به‌ویژه نزد هایدگر، به معنای «پدید آوردن حقیقت» یا «گشودن چیزها در روشنایی وجود» به‌کار می‌رود. کاربرد آن در هنر، شعر، و آفرینش خلاقانه برجسته است.]

برخی از رمان نویسان، به قول یکی از فيلسوفان معاصر، «فرد» آمده اند یعنی تکرار پذیر نیستند؛ در جامعه ی انسانی، افراد_در مقیاسی کلان_ به دو دسته تقسیم می‌شوند: کسانی که تکرار پذیرند و آنان که فردند؛ آن‌ها یک بار می آیند و برای همیشه می‌مانند. در یک تلقی کلی (در روانشناسی مدرن) هر انسانی منحصر به فرد و خاص است. شخصیت، امری مربوط به یک فرد است و دیگر تکرار نمی شود، این موضوع در کلیت ماجرا درست است. در مفهوم روانشناختی شخصیت، هر انسانی یک شخصیت دارد و شخصیت هیچ دو نفری، یکی نیست؛ نکته ای را در مورد شخصیت‌های فردی بگویم: در مفهوم روانشناختی هر شخص برای خودش و منحصر به فرد است؛ در یک مقیاس کلان شخصیت بسیاری از آدم‌ها شبیه به هم و در یک افق اند و می‌توان گفت نمونه‌هایی از تعبیر «فردِ منتشر» هستند، گویی یک نفر به کثرت منتشر شده است اما در عین حال بعضی از افراد هستند که شخصیت‌هایشان، ذیل «فردِ منتشر» قرار نمی گیرد این‌ها خاص هستند، فرد آمده‌اند و فرد می‌مانند؛ ظهور آن‌ها ظهوری فردی است و فرد آمدنشان، آن‌ها را ماندگار کرده است. بعضی از افرادی که ما درباره آن‌ها حرف می‌زنیم، خوب یا بد، خوشمان بیاید یا نیاید، آن‌ها را قبول داشته باشیم یا نداشته باشیم، «فرد» آمده اند؛ یعنی آمده اند و در حوزه فردی، منشأ اثر شده و رفته اند، «فردِ منتشر» نیستند، در یک افق، با بقیه اشتراکات زیادی ندارند‌‌؛ گر چه افق بقیه را به خوبی و بهتر از آن ها روایت و ماندگار کرده اند‌؛ از ویژگی های این افراد است که روایتی را که یک جامعه و افق تاریخی در آن سهیم است، بسیار عالی روایت کنند اگر چه خود آن ها خیلی به آن افق تعلق ندارند؛ یکی از این افرادبالزاک است.

بنابراین اگر قصد داشته باشیم که دربارۀ جامعۀ سرمایه داری نقش پول، سفته بازی، بانک مدرن و تمام چیزهایی که امروز به آن‌ها مبتلا و در این جامعه اسیر آن هستیم سخن بگوییم، باید در مورد سیطره سرمایه داری، سرمایه مالی، رانت خواری و سیطره ی دوز و کلک های مناسبات اقتصادی،(که انبوهی از آدم ها را ورشکست، فقیر و بینوا می‌کند) سیطره ی توزیع ناعادلانه ی ثروت و تمام چیزهایی که از آن رنج می‌بریم نیز صحبت کنیم؛ تمام این موضوعات در فضای زندگی بالزاک وجود دارند، او در سال‌های ۱۸۴۰ - ۱۸۳۰ در یک رمان، پیش از آن که اندیشه های «مارکس» به منصهٔ ظهور برسد، درباره ی این موضوعات صحبت و در مقام یک رئالیست، توانسته به وضوح مكانيزم عمل جامعه سرمایه داری را بشناسد و این کار بزرگی است؛ او یک متفکر یا اقتصاددان یا فیلسوف نیست، او یک داستان نویس ژرف اندیشِ رئالیست است و در مقام یک داستان نویس رئالیست آنچنان توانسته مکانیزم عمل نظام سرمایه داری را بشناسد و در قالب داستان بیان کند که «انگلس» می‌گوید: «من آن قدر که از کارهای بالزاک بهره برده ام از اطلاعات اقتصادی استفاده نکردم»

وقتی فیلم های اولیه صامت را می بینیم دست زدن زن و مرد به هم و نزدیک شدن با یک حالت پرهیز همراه بود، ولی به تدریج که به جلو می آییم خصوصاً از دهه 70 وارد مسائل قبیحانه تری می شود، دوربین وارد اتاق خواب و حمام می شود که اینها در اوایل تاریخ سینما سابقه نداشته است. یکی از کسانی که این قوانین را می شکند آلفرد هیچکاک است که تا آن زمان هیچ کس مسئله حمام را به این صورت نشان نداده بود.

اشاعه فساد و فحشا از جمله دیگر مقصد و مقصود هالیوود و بنیانگذارانش برای حاکمیت بر آمریکا و سایر نقاط جهان بود. آن ها جامعه ایران را از یک جامعه اخلاقی و مذهبی در اوایل شکل گیری اش به کشوری بی بند و بار و ضداخلاقی بدل کردند. تا آنجا که فرانسیس فوکویاما، تئوریسین برجسته آمریکایی، در توصیف این نزول اخلاقی در کتابی به نام پایان نظم نوشت که سرمایه اجتماعی ایالات متحده دچار اضمحلال شگفت انگیزی شده است.

ریک آلتمن[در کتاب فیلم های موزیکال آمریکایی] ادامه می‌دهد: فیلم‌های هالیوودی آن چنان نفوذی در زندگی روزمره جماعت عاشق سینما داشت که ناخودآگاه رسوم آمریکایی را در دیگر جوامع گسترش می‌داد... فیلم هالیوودی همیشه نگاه ها را از معضلات عمیق جامعه بشری به دل مشغولی های جامعه آمریکایی سوق می‌داد و به شکلی آرمان شهر فرهنگ یانکی ها را به تماشاگران ساده لوح حقنه می‌کرد (و می کند) که آن‌ها حتی در دورترین جوامع نسبت به آمریکا هم دغدغه های فرهنگی غربی را مسئله خود به حساب می‌آوردند. آن‌ها قانع شدند که همچون قهرمانان همان فیلم‌ها زندگی کنند، لباس بپوشند و حتی موی سر خود را آرایش کنند که همه و همه در واقع تقلیدی از زندگی اسطوره ای آمریکایی بود و بس.

هنری فورد، بنیان گذار کارخانجات اتومبیل سازی فورد، در روزنامه محلی اش به نام Dareborn Independent که بعد ها در کتابی تحت عنوان یهود بین الملل جمع آوری و منتشر شد خطرات تهاجم فرهنگی صهیونیست ها را به مردم آمریکا گوشزد کرد.

در پشت دلار آمریکا علاوه بر نمادهای متعدد ماسونی و صهیونی عبارت لاتین Novus Ordo Seclorum که انگلیسی آن New World Order و به معنای نظم نوین جهانی است، نوشته شد. عبارتی که حکایت از همان عزم بنیان گذاران ایالات متحده برای سلطه بر جهان داشت. همان شعاری که در دهه های اخیر تحت عنوان «جهانی سازی» مطرح و ابعادی از آن نیز با تأسیس سازمان هایی همچون مرکز تجارت جهانی یا صندوق بین المللی پول یا بانک جهانی محقق شد و سرانجام در آستانه حمله آمریکا و ارتش های ناتو به عراق نیز به طور رسمی توسط جورج بوش به عنوان مأموریت ایالات متحده اعلام شد.

فرهنگ سیاسی آمریکایی توسط فرقه های افراطی پروتستان(همان پیوریتن ها یا مسیحیان صهیونیست) در نیوانگلند یا شمال شرقی آمریکا شکل گرفت. این فرهنگ سیاسی علاوه بر این جنبه شبه دینی، با این ویژگی ها مشخص می شود: قتل عام بومیانِ قاره آمریکا، به بردگی کشیدن آفریقاییان و ایجاد اجتماعات متعددی از مهاجران که مرحله به مرحله در قرن نوزدهم به قاره آمریکا رفتند و میانشان افتراق های قومی وجود داشته است.

در اوایل قرن بیستم هر دو تجارت مهم آمریکا، یعنی اسلحه سازی و سینما در اختیار اشراف مهاجر یهودی قرار گرفت تا در کنار بانکداری(یعنی حرفه دیرین آنها) و تصاحب مراکز مهم اقتصادی، عامل تعیین کننده در شکل گیری آمریکای قرن بیستم و آخر هزار دوم_سده ای که قرن مهم و مؤثر در تحقق آرمان های صهیونی به شمار می آمد_به شمار آیند.

بنیان گذاران هالیوود همچون آدولف زوکر، کارل لیمه لی، مارکوس لونه، جوزف شنک، هری کوئن و... که به مغول های هالیوود معروف شدند، همگی از همان اشراف یهود اروپا بودند و به همراه برخی پیوریتن های مهاجر مثل داریل اف زانوک پشت پرده تأسیس کمپانی هایی همچون متروگلدین مه یر، یونیورسال، پارامونت، یونایتدآرتیست و فاکس قرن بیستم و... حضورت داشتند و اشاعه همان ایدئولوژی آمریکایی را فراراه خویش قرار دادند.

تصاویر تأسف بار و تکان دهنده آن قتل عام ها را با نگاه نژاد پرستانه در بسیاری از فیلم های وسترن بارها و بارها دیده ایم. همان فیلم هایی که سرخپوستان را موجوداتی شریر و خبیث و شیطان صفت نشان می داد و در مقابل سفیدپوستانی که سرزمینشان را اشغال کرده و همه هست و نیستشان را به غارت بردند، مردمانی نیک و انسان دوست و به عبارتی مالک ازلی و ابدی سرزمین های آمریکا تصویر می کردند و در این نگاه نژادپرستانه بود که سرخپوست خوب، سرخپوست مرده قلمداد می شد. از همین رو فیلم وسترن را می توان یکی از قدیمی ترین ژانرهای ایدئولوژیک سینمای آمریکا دانست که به طور مستقیم بازتاب دیدگاه های نژادپرستانه پیوریتن های فاتح آمریکا محسوب می شوند.

اسرائیلی های ماساچوست(یعنی همان پیوریتن ها) به همان شیوه، سرخپوستان را نابود ساختند که اسرائیلیان مورد نظر کتاب عهد عتیق، کنعانیان(فلسطینیان) را معدوم کردند.

پیوریتن ها که فرقه ای منشأ گرفته از پروتستانتیسم به شمار می آمدند با آموزه های صهیونی و آرمان های آخرالزمانی و به اصطلاح مسیحاگرایی راهی قاره نو[آمریکا] شدند تا تکالیف و وظایف شبه دینی خود برای فراهم آوردن زمینه های بازگشت مسیح موعود را با تشکیل یک امپراطوری جدید تعریف کنند. امپراطوری ای که بر اساس همان آموزه های صهیونی، برایش مأموریتی در نظر گرفته بودند تا اسرائیل بزرگ را برپا کند و جنگ آخرالزمان را برای تشکیل حکومت جهانی به وجود آورد تا مسیح موعود بازگردد و به قولی هزاره خوشبختی آن ها آغاز شود.

امروز هالیوود نه فقط به عنوان یک شرکت سینمایی که برای سرگرمی انسان ها فیلم می سازد، بلکه به عنوان یک شرکت دینی_اعتقادی برای انسان ها دین سازی می کند و دنبال ترسیم دین های نوین با گرایش های نوین است.

... سینمای ایدئولوژیک غرب - علی رغم ادعای «غیر ایدئولوژیک بودن» و «هنر برای هنر» و «سرگرم سازی»- چگونه خود را وامدار یک تاریخ تفکر و اندیشه و ایدئولوژی و جنگ برای آن می‌کند و همه این مفاهیم و معانی فکری و پیامدار را در قوالبی جذاب و یا مدعی جذابیت ارائه می‌کند؛ اما سینمای دیگران را در ظاهر توصیه بلکه امر به «ایدئولوژیک نبودن» و «هنر برای هنر» و «سرگرم سازی» کرده و در باطن به سوی ایدئولوژی مادی گرایانه خود فرا می‌خواند.