بریده‌ کتاب‌های سجاد علی پور

از نقوش و آثار بجا مانده از اتروسک ها این گونه به نظر می‌آید که حداقل در یک دوران از حیات اتروسک ها، گروه‌هایی از زنان اتروسکی از پوشش هایی برخوردار بوده اند که منطبق با تعریفی است که ما درباره حجاب زنان داریم. این البته امر غریبی نیست. نزد برخی تمدن‌های باستانی و کهنسال دیگر (تمدن‌های اسطوره ای نظیر هند باستان، ایران باستان، تمدن سرخ پوستان ...)نیز شاهده بوده ایم که صوری از حجاب و پوشش عفیفانه برای زنان وجود داشته است. یقیناً این پوشش‌های عفیفانه زنانه بازمانده و یادگاری از عصر امت واحده بوده است که در دوران هایی از تاریخ اسطورههای این اقوام همچنان حفظ شده و البته در مراحل بعدی حیات آنها غالباً به فراموشی سپرده شده است.

«تا آن روزی که به اسلام ولو به طور نسبی عمل می‌کردیم، پیشرفته ترین ملت‌های دنیا بودیم. به اتفاق تمام اهل تحقیق، از ابتدای ظهور اسلام تا قرن پنجم و بلکه قرن ششم هجری، مشعل دار تمدن و فرهنگ جهان، جهان اسلام بوده است؛ جهان اسلام بود که از قطعه‌ها و تکه پاره‌ها و از مواد متلاشی شده تمدن‌های مختلف مایه‌ ای ساخت و از این مایه حقیقتی را به نام '' تمدن و فرهنگ اسلامی'' به وجود آورد و در آن وقت دنیای مسیحیت در نهایت توخش و بربریت زندگی می‌کرد ... و از آن روزی که ما واقعیت و حقیقت اسلام را رها کردیم و فقط یک قشر و پوسته ای از آن برای ما باقی ماند بدبخت شدیم؛ به خیال خودمان اسلام در میان ما عمل می‌شود ولی اسلام در میان ما عمل نمی‌شود». [استاد شهید مطهری]

«کسی که به خاطر مردم وارد دین شود، همان مردم او را از دین خارج می کنند؛ همان طور که او را وارد دین کرده اند و کسی که به خاطر کتاب و سنت وارد دین شود،. حتی اگر کوه ها از جا کنده شوند، ایمان او نمی لرزد». امام صادق علیه السلام

امیرالمؤمنین علی(ع) فرمود: «دین خدا با اشخاص شناخته نمی شود، بلکه با نشانه های حق و حقانیت شناخته می شود،[ابتدا] حق را بشناس تا اهل آن را بشناسی»

روژه دوپاسکیه در این باره می نویسد: «هر چند تمدن غرب به انسان معاصر امکانات مادی گوناگونی داده است که نسل گذشته خواب آن را هم نمی‌دید، ولی چون در این تمدن معنای انسان مفقود و مجهول است، از این رو امید ها و آرزو های ژرف او نادیده و ناشناخته مانده و امکانات مادی هم مانع از آن نیست که انسان در سیه روزی و ناامیدی فرو نرود.»

اخلاق بدون خدا، به «خودخواهی» و یا «خودگرایی» منتهی می شود. داستایوفسکی در رمان مشهور «برادران کارامازوف» جمله ی مشهوری دارد که دقیقاً ناظر به همین مسئله است. وی می گوید: «اگر خدا وجود نداشته باشد، هر کاری مجاز است.»

«نیچه» که از تأثیرگذارترین شخصیت های فلسفی در غرب است، خودخواهی و قدرت طلبی را از عناصر کامل بودن انسان و انسانی رفتار کردن می داند.

اگر عقل برای فهم همه ی امور کافی است، پس منشأ این همه اختلاف چیست؟

سارتر در سراسر عمرش تمایلات پررنگ و صریح دفاع از یهود و یهودیت و همراهی با صهیونیسم داشت. در ۱۹۴۶ برای بار دوم به آمریکا رفت و در همان سال کتاب یهود و یهودستیزی را به چاپ رساند؛ کتابی که رویکرد تبلیغاتی مظلوم نمایی برای یهودیان و فضاسازی برای رسمیت دادن به تأسیس رژیم اشغالگر قدس را دنبال می کرد.

مطابق محاسبه ی او [ژان پل سارتر] در این دوران[1945 تا 1955] مواد محرکی که هر روز مصرف می‌کرد شامل این‌ها بود: دو پاکت سیگار، چند پیپ توتون سیاه، بیش از یک لیتر الکل(بیشتر شراب، ودكا، ويسكی و آبجو)، ۲۰۰ میلی گرم داروهای ضد افسردگی پانزده گرم اسپیرین، چند گرم داروهای آرام بخش به اضافه قهوه و چای.

سارتر در کودکی از احساس تنهایی رنج می‌برد و در میان هم شاگردی هایش دوستان چندانی نداشت. او در جوانی و بزرگسالی نیز از اضطراب و افسردگی رنج می‌برد. به نظر می‌رسد در عمق شخصیت سارتر نحوی احساس ناامنی وجود داشت و فشار همین احساس نا امنی بود که او را به الکلیسم و تنوع طلبیهای جنسی سوق می داد.

سیمون دوبووار، این زن با استعداد و مصمم، تقریباً از همان نخستین دیدار برده ی سارتر شد و در سراسر زندگی بزرگسالی خود تا هنگام مرگ او چنین ماند. در مقام معشوقه،جانشین زن، آشپز و مدیر، محافظ شخصی و پرستار به سارتر خدمت کرد؛ بی آنکه در هیچ زمان در زندگی او موقعیتی قانونی یا مالی داشته باشد... سارتر آشکارا نسبت به او بی وفایی می‌کرد. در تاریخ ادبیات، از نظر استثمار شدن زن از سوی مرد، کمتر موردی از این بدتر وجود دارد این نکته از این رو بیشتر غیر عادی است که دوبووار در سراسر زندگی خود فمنیست بود...

ژان پل سارتر در ۱۹۲۸ در امتحان آگراگاسیون فلسفه شرکت کرد اما مردود شد. در ۱۹۲۹، دوباره در این امتحان شرکت کرد. این بار سارتر در امتحان نفر اول شد و سیمون دوبووار رتبه ی دوم را کسب کرد. سارتر و دوبووار در سال ۱۹۲۹ با یکدیگر آشنا شدند و این آشنایی به سرعت به یک دوستی بدل شد؛ دوستی ای که تا پایان عمر سارتر ادامه داشت. سارتر و دوبووار هیچگاه ازدواج نکردند، اما برای مدت زمان طولانی(و البته با وقفه های زمانی گاه و بیگاه) با یکدیگر زندگی کردند. روابط سارتر و دوبووار شبیه رابطه ی زن و شوهر بود، اما در عین حال هر یک در مواردی روابط جداگانه ای نیز و در رقابت‌های به اصطلاح عشقی و روابط حسادت آمیز وارد می شدند. البته سارتر بیش از بووار به دنبال هوسبازی و تنوع طلبی بود، در عین اینکه بووار نیز زن متعهد و پایبندی نبود.

جنگ جهانی اول خوش‌بینی ها و خوش باوری ها در خصوص وعده ها و شعارهای روشنگری و ایدئولوژی لیبرالیسم را ویران کرد. پس از پایان جنگ جهانی اول، دیگر ساده لوح ترین مردمان و خوش خیال ترین ایدئولوگ ها و کم دانش ترین مردم عوام کوچه و خیابان نیز دریافتند که لیبرالیسم نمی‌تواند آزادی و عدالت و رفاه و صلح ایجاد کند. از آن پس، نحوی بدبینی به شعارها و وعده های جهان بینی روشنگری در انسان غربی مدرن پدیدار شد و لیبرالیسم به مثابه یک ایدئولوژی بی اعتبار و منفعل شد.

ژان پل سارتر، روشن فکر و نویسنده ای است که در اوایل قرن بیستم به دنیا آمد و اضطراب و پریشانی وضع بحرانی غرب مدرن را در آرا و آثار خود به نحوی بازگو و روایت کرد و به گمان خود کوشید برای آن راه علاجی (!) بیابد.

تئوری ادبی مدافع نوشتار بارت آشکارا معناگریز است. به قول میسن کولی، بارت بر این باور است که «اگر کلاً نتوان از معنا اجتناب کرد، بهترین کاری که می‌توان کرد این است که معنا را به حالت تعلیق درآورد» با معناگریزی و تبدیل اثر ادبی به یک اثر بی محتوای خنثای فاقد جهت و آرمان و تعهد نمی توان موضع انقلابی علیه بورژوازی گرفت. چنین نوشتاری بی تردید مدافع و مقوم تداوم سلطه ی سرمایه داری است و فاقد هرگونه وجه انقلابی حقیقی و اصیل عليه وضع موجود عالم است.

رولان بارت همجنس گرا بود و ظاهراً هیچ گاه در زندگی اش امکان برقراری رابطهٔ سالم عاشقانه با جنس مخالف را پیدا نکرد. رابطه ی بارت با مادرش به گونه ای بود که می‌توانست دست مایه ی توجه و کنجکاوی و تئوری پردازی فروید و شاگردانش قرار بگیرد.

در بررسی ای اجمالی و فهرست وار رئوس اصلی جهان بینی آرون را می‌توان این گونه فهرست کرد: *آرون روشن فکر لیبرالی با تمایلات پررنگ و پیشتازانه ی نئولیبرالی است. *آرون از معرفت شناسی کانتی و رویکرد و بر در مخالفت با انقلاب و نیز نقد معناداری و غایت مندی تاریخ بهره گرفت. *اندیشۀ آرون از نوع اندیشهٔ لیبرالی انقلاب ستیز و مخالف آرمان گرایی انقلابی است که این جهت‌گیری را تحت لوای مخالفت با ایدئولوژی و نقد ایدئولوژی تئوریزه و عنوان می‌کند. *آرون مدافع سرسخت و پیگیر مناسبات سرمایه داری است. آن گونه که از آثار آرون بر می آید او معتقد به دفاع از بقا و تداوم سلطه نظام‌های سرمایه داری به هر قیمتی (حتی از طریق خشن ترین سرکوب‌های نظامی و شدیدترین رویه‌های میلیتاریستی) است. *یکی از مفاهیم بنیادین جهان بینی آرون مفهوم لیبرالیِ آزادی است که به طور مشخص آن را در مقابل توتالیتاریسم قرار می‌دهد. *آرون به گونه ای از ایدئولوژی سخن می‌گوید که گویا لیبرالیسم و نئولیبرالیسم ایدئولوژی نیستند. او با حمله به ایدئولوژی، آرمان گرایی انقلابی را مصداق ایدئولوژی نامیده و بدینسان تحت لوای حمله به ایدئولوژی، آرمانگرایی انقلابی را تخطئه و تخریب می کند. *آرون از نخستین واضعان اصطلاح توتالیتاریسم است. وی توتالیتاریسم را معادل استبداد سازمان یافته ی تمامیت خواه می داند و با نادیده گرفتن توتالیتاریسم فرهنگی_اجتماعی لیبرالیسم، به گونه ای سخن می گوید که گویا لیبرالیسم و رژیم های لیبرال_سرمایه داری توتالیتر نیستند(!) و در واقع با پنهان کردن باطن توتالیتاریستی نظام سرمایه داری لیبرال، رژیم های مقابل سرمایه داری را توتالیتر نامیده و محکوم می کند و لیبرال سرمایه داری عمیقاً توتالیتر و تماماً استبدادی را آزادی خواه می نمایاند.

از اوایل دهه ی 1960 جریان اصلی تولید تئوری و شعار سیاست گذاری و برنامه استراتژیک در رژیم های سرمایه داری لیبرال و ناتوی فرهنگی و سازمان های وابسته به آن به مبارزه با هر نوع آرمان گرایی انقلابی و تخطئه و تخریب مفاهیم انقلاب و انقلاب گری معطوف می شود. از این پس است که روشن فکران لیبرال و نئولیبرالیست می کوشند انقلابی بودن و انقلابی گری را مترادف با افراطی گری و بی خردی(!) جلوه دهند و پایبندی به آرمان گرایی انقلابی و مبارزه ی متعهدانه ی آرمان گرایانه را تصلب و خشک مغزی و تعصب بنامد و حاصل این همه را خشونت، استبداد و توتالیتاریسم بنمایانند.

ناتوی فرهنگی شاخۀ فرهنگی پیمان ناتو است. ناتوی فرهنگی سازمان بزرگی است که شبکه ای از روشن فکران (شامل رمان نویسان ،ژورنالیست‌ها، کارگردانان، تئوریسین ها، استادان دانشگاه، هنرمندان رشته های مختلف، ایدئولوگ ها و شاعران)، ملیت‌ها و کشورهای مختلف را به روش‌های گوناگون سازماندهی کرده و در جهت اغراض خود در جنگ سرد فرهنگی به کار گرفته است. سازمان های جاسوسی دولت های ایالات متحده آمریکا و انگلستان (سیا و اینتلیجنس سرویس) و M.I.۶ و سازمان اطلاعاتی پیمان ناتو مؤسسان و بنیانگذاران ناتوی فرهنگی بودند و آن را تغذیه مالی می کردند.