بریده‌های کتاب امیر حسین طهرانی

کارلایل آه می کشد:بیا همین‌جا توی همین لحظه بمونیم، باشه؟

«تنها قانون راستین آن است که ما را به‌سوی آزادی راهبر باشد، و تنها همین»

مرغی دور تر را می بیند که بلند تر پریده باشد.

«شگفتا، آنان که از ترس دشواری سفر، کمال یافتن را خوار می شمارند، به هیچ جا نمی رسند. اما آنانی که دشواری سفر را به امید کمال یافتن نادیده می انگارند، در دمی به همه جا می رسند.»

ترس زندگی نکردن، دلهره ی عمیق و پایداری است از این که می بینی توانایی هایت می گندند و تبدیل می شوند به یک نا امیدی غیر قابل جبران؛ چون «چیزی که باید» را «چیزی که هست» له می کند.

پیمانهایی از این دست، تنها از‌آن مرغانی است که رفتار بهنجار را پذیرایند. آن کس که در یادگیری بلندترین ستیغها را فتح کرده است، نیازی به پیمانی اینچنین ندارد.

«بعضی وقت ها نمی توانی بروی توی سر خودت.می توانی دور تا دورش بچرخی، می توانی بکوبی اش به در و دیوار، اما نمی توانی بروی داخلش.»

تو تاریکی ماورای نا امیدی را می‌شناسی،همانقدر که اوج بلندی هارا می شناسی. چون در این جهان و همه‌ی جهان ها تعادل وجود دارد.