بریده‌های کتاب امید ابد

واتسون : هنوز باور دارم چشمان من هم به تیزی چشمان تو هستن شرلوک : خیلی هم خوب ، تو میبینی اما مشاهده نمی کنی تفاوت بسیار واضحه

داستان معنا را آشکار می کند. اگر داستان نبود ، فقط توالی تحمل ناپذیر اتفاقات محض می ماند... هانا آرنت

شخص در طلب علم بمیرد، بهتر از زندگانی به جهل

ریگان اغلب اظهار می کرد: آمریکا آخرین و بهترین امید بشر روی کره زمین است .رویکرد ریگان به جهان از سالهای آکنده از تردید کارتر به جهان فاصله گرفته بود ،که قلدرمآبانه و در اعتقاد به استثنا گرایی آمریکایی ریشه داشت به دور از اعتذار

جان لانکستر خبرنگار واشنگتن پست برای شام آمد (سال ۱۹۹۴) موضوع گفتگویمان این بود که آیا عراق می تواند تجزیه شود یا نه ؟ بر سر این توافق داشتیم که عراق در یک تقاطع واقع شده است و همه عراقی ها خونشان مخلوط است چه کرد و ترک و فارس که مذاهب مختلفی دارند سنی شیعه مسیحی یزیدی و این گروهای متنوع قرن ها در کنار هم نسبتا دوستانه زندگی کرده اند ،الان چطور می توانند ما را جدا کنند؟

دایه ای جاسم ،که در یکی از قصرهای صدام حسین کار میکند ، میگفت : یکی از خدمه را در زمان دزدی (سال ۱۹۹۴ بعد از حمله امریکا)گرفتند بعد تمام کارکنان را جمع کردند ،یک دکتر آورده و دست طرف را قطع کرده و بلافاصله در روغن داغ فروبردند ، می گوید به کارکنان فقط مقداری مزد میدهند که از گرسنگی نمیرند و مثل عقاب مراقب شان اند که دزدی نکنند یا توی چیزی سم نریزند ، از غذا و قیمت ها کلی حرف هست ، تخم مرغ شده دانه ای شصت دینار ، حتی در زمان جنگ هم هر ۱۲ تخم مرغ فقط ۴ دینار بود

تحمل صدای آمریکا را ندارم ، درباره بچه های امریکای صحبت میکند که چقدر تحت تاثیر این جنگ قرار گرفته اند، وقتی خانم بوش مهربان وقیحانه گروهی از بچه مدرسه ای های امریکا را اینطور تسلی میداد که نگران نباشید، این جنگ خیلی از شما دور است و تاثیری بر شما ندارد؟! پس بچه های عراقی اینجا چه ؟ چه استاندارد دوگانه و ریاکارانه ای ! پس کجاست این عدالت ؟

می گویند زیاد که کتاب بخوانی مخت معیوب می شود

تا الان شده سه هفته از حمله آمریکا ، ۴۴ هزار بار حمله هوایی، بوش می گوید برای صلح می جنگیم ، چه مزخرفی

به جای سیر کردن گرسنگان عالم میلیون ها دلار صرف ساختن اسلحه های پیچیده مخرب می شود ، کشتن یعنی نظم نوین جهانی

جنگ تعیین نمی کند که حق با چه کسی است ، فقط نشان می دهد که چه کسی زنده مانده است. برتراند راسل