بریده‌های کتاب نوید

وقتی کسی را از دست می‌دهید، دلتان برای خاطرات عجیبش تنگ می‌شود. دلتان برای چیز های کوچکش تنگ می‌شود، برای لبخندش، رفتارش، آن‌طور که توی تخت از این پهلو به آن پهلو می‌شد یا این که به خاطرش رنگ دیوار ها را عوض می‌کردید.

آدمی که به همه‌چیز عادت می‌کند هیچ فرقی با مرده ندارد.

آدم همیشه از چیزهایی که نمی‌شناسد تصوری اغراق‌آمیز دارد.

اول گفت مرا شخصیتی کم‌حرف و گوشه‌گیر توصیف کرده‌اند و خواست بداند در این مورد چه نظری دارم. جواب دادم 《راستش، هیچ‌وقت حرف چندانی برای گفتن ندارم. واسه‌ی همین ساکت می‌مونم.》

گاهی با دختر مسابقه‌ی دو می‌دهد. 《هر کی زودتر به آن درخت کاج رسید!》 تا چند وقت پیش زن از قصد تند نمی‌دوید که دختر برنده شود. مدتی است تند می‌دود و باز دختر برنده است.

خُلق زن غار ته دریا نیست که پی‌بردن به راز های آن غیرممکن باشد.

وای ناستنکا، تنها‌ماندن سخت محزون خواهد بود، محزون است که حتی کاری نکرده باشی که افسوسش را بخوری