بریده‌های کتاب محمد جاویدی

ما خیال میکنیم کافر کسی است که در برابر تمامی دین قد علم کرده و هیچ چیز از دین را نمی پذیرد . شاید برای ما سخت باشد که تصور کنیم کافر می‌تواند به حج هم برود و نماز هم بخواند و روزه هم بگیرد ، در حالی که در رویات ما هست که ممکن است صبح مسلمان باشد و تا شام به کفر برسد . چه بسا در شب نیش پشه ای تو را رنج بدهد و تو بر حکمت خدا اعتراض کنی که بابا این دیگر چیست ، چه بسا فقط یک حکم را سبک بشماری و یا نفی کنی و حتی یک سجده مستحب را که رسول گفته و در دین هست منکر باشی و همین انکار تو را به کفر بکشاند ، حتی تاخیر نماز اگر از روی استخفاف باشد خود علامت کفر است ؛چون ما در برابر تمامی دین نمی ایستیم و حتی هیچ کافری نیست که به تمام دین کافر باشد ، چه بسا بسیاری از احکام را انسانی بشناسد و پذیرا باشد اما در یک قسمت بلنگد و ایمان نیاورد و یا سبک بشمارد .

نان و آب و مسکن مسئله واقعی انسان نیست ، این واقعیت ها در مرحله وجودی حیوان های بی خبر واقعیت هستند ، نه در مرحله وجودی انسان خود آگاه ، که باید «بودن» و «چگونه بودن »و «برای چه بودنش» را از پیش حل کرده باشد تا بخاطر بودن به این همه فکر کند.

اگر او یک لحضه ما را رها کند از دست رفته ایم و آسمان و زمین و کوه و آب برای هضم ما آماده اند . اگر نازی کند در هم فرو ریزند قالب ها...

ما از استعداد ها و امکانات انسان میتوانیم هدف او را کشف کنیم که برای خوشی و تنوع و لذت آمده یا برای خوبی و تحرک و عزت.