بریده‌های کتاب ملیکا

دریاب، که ایام گل و صبح جوانی چون برق کند جلوه و چون باد گریزد شادی کن اگر طالب آسایش خویشی که آسودگی از خاطر ناشاد گریزد غم در دل روشن نزد خیمه ی اندوه چون بوم، که از خانه آباد گریزد

به عشق کوش، اگر حاصل از جهان طلبی که زندگانی بی عشق، زندگانی نیست...

وقتی بقایای بی روح من در خاک پنهان می شوند بر مزار فراموش شده ام چه کسی خواهد گریست؟ فردای آن روز وقتی خورشید، دیگر بار می درخشد مرا که در این جهان زیسته ام چه کسی به یاد خواهد آورد؟

با جرقه یک رعد متولد می شویم و روشنایی آن هنوز تمام نشده که می میریم زندگی، همین قدر کوتاه است شکوه و عشقی که به دنبال آنیم سایه هایی هستند، از یک رویا و مرگ، یک بیداری ست...

کودکی آینه بشر است، همان طور که صبح، آینه روز. - جان میلتون، بهشت بازیافته