بریده‌ای از کتاب دیوان رهی معیری اثر محمدحسن معیری
1404/4/5
4.0
3
صفحۀ 70
دریاب، که ایام گل و صبح جوانی چون برق کند جلوه و چون باد گریزد شادی کن اگر طالب آسایش خویشی که آسودگی از خاطر ناشاد گریزد غم در دل روشن نزد خیمه ی اندوه چون بوم، که از خانه آباد گریزد
دریاب، که ایام گل و صبح جوانی چون برق کند جلوه و چون باد گریزد شادی کن اگر طالب آسایش خویشی که آسودگی از خاطر ناشاد گریزد غم در دل روشن نزد خیمه ی اندوه چون بوم، که از خانه آباد گریزد
(0/1000)
نظرات
تاکنون نظری ثبت نشده است.