بریده‌های کتاب مَحیْآ؛

گفت: آدم باید پلهارا خراب کند تا راه برگشتن نداشته باشد. این حرفها مثل درس است، ما باید از بر کنیم.

روشن دلی لازم است تا بتوان با روشنفکری و بی دخالت غیر ، برای مردم این مملکت کاری کرد.

گفت آدم با کسی در زندگی‌های قبلی دمخور بوده، بعد از او جدا شده،هی به این دنیا می‌آید تا او را پیدا کند. فراغ می‌کشد و انتظار می‌کشد، وقتی پیدایش کرد و شناختش مگر می‌تواند ولش کند؟

عشق از این بسیار کرده است و کند خرقه با زنار کرده است و کند

آخر آدم باید در این دنیا یک کار بزرگ‌تری از زندگی روزمره بکند. باید بتواند چیزی را تغییر بدهد. حالا که کاری نمانده بکنم پس عشق می‌ورزم.

خواهر سعی کن روی پای خودت بایستی. اگر افتادی،بدان که در این دنیا هیچکس خم نمی‌شود دست ترا بگیرد بلندت کند . سعی کن خودت پا شوی.

«فکرش را می‌کنم می‌بینم همه ما در تمام عمرمان بچه هایی هستیم که به اسباب بازیهایمان دل خوش کرده ایم و وای به روزی که دلخوشیهایمان را از میگیرند، یا نمیگذارند به دلخوشیهایمان برسیم. بچه هایمان ،مادر هایمان، فلسفه هایمان....مذهبمان...»

خانم فاطمه غمگین گفت:«آدم را قلیانی می‌کنند ،تریاکی می‌کنند، بس که به آدم سخت می‌گیرند. زن داداش اگر می‌توانی نکش. اعتیاد بد چیزی است.»

آدم نباید در این دنیا خودش را به چیزی دل بسته کند تا وقتی از دستش رفت غصه بخورد...

دست هایی در کار است که نمی‌گذارد. یامی‌خواهد ما از درون بپوسیم و از بین برویم و یا می‌خواهد به همین وضع فعلی نگاهمان دارد.

اگر آدم تنها بخواهد، می‌تواند خودش را از تنهایی دربیاورد.

سلینا از وقتی که چشمش به شاهدخت افتاد مهرش به دلش نشست و احساس کرد مانند روح خواهران دوقلویی هستند که بعد از مدت ها دوری دوباره به هم رسیده اند. یک دوست روحانی... که دیگر وجود نداشت !