بریده‌های کتاب matin khanum

رویاهایم محو و نابود شده بود، درست مثل برگ زرد درختان یکی یکی روی زمین می افتاد.

حیران بودم که پس بر سر رویاهایم چه آمد، سرتکان می‌دادم و با خودم میگفتم که این سال‌ها عجب سریع میگذرند، دوباره از خودم می‌پرسیدم، با سالهای عمرم چه کرده ام؟ روزهای بهترم را کجا دفن کرده ام؟ اصلا زندگی کردم یا نه؟

حتی رویاها هم بهای خودشان را دارند

اما زندگی تو چطور؟ همش ختم میشود به یک خیال‌پردازی بی روح و یکنواخت، چیزی وقیح و ترسناک

اینجور زندگی کردن جرم است و گناه

نه نه دیگر نبايد چنین باشد ديگر نباید غم فراق بکشیم

بیش از هر روز دیگری می‌فهمم که بهترين سال های عمرم را از کف دادم...

هنوز چیزی از این دنیا نمیخواهد، چون در دنیایی زندگی میکند، که فراتر از هر آرزوییست، چون همه چیز دارد، چون سیرِ سیر است، چون او هنرمند زندگی خود است و هر ساعت آن را مطابق با جدیدترین آمال و آرزوهایش خلق میکند

بعضی وقت ها خیال پردازی واقعا خوب است، اما... خدا آن روز را نیاورد که کارهای مهمتر از خیال بافی داشته باشی

+من هیچ داستانی ندارم -اگر داستانی نداريد پس چطور تا حالا زندگی کرده اید؟ +همینطوری روزم را شب کردم و شبم را صبحی دیگر، بدون هیچ داستانی؛ به قول معروف خودم بودم و خودم، تنهای تنها، کاملا تنها...