بریده‌های کتاب مریم حبیب الهی

در جایگاه یک انسان بالغ این چیزی بود که یاد گرفتم :مصرانه ادامه بده و وقتی مجبور به عقب نشینی شدی ،تحمل کن تا بالاخره به نگهبان دروازه ای برسی که دروازه را برایت باز کند .

همان کاری را کردم که مادربزرگم و همه ی آدم های دوست داشتنی زندگی ام کردند تا زنده بمانند :مدارا.

آدمیزاد چیست؟ یک امید کوچک ،یک واقعه خوش چه زود می‌تواند از نو دست و دلش را به زندگی بخواند؟اما وقتی همش تودهنی و نومیدی است آدم احساس می‌کند که مثل تفاله شده ،لاشه ای ،مرداری است که در لجن افتاده.

درس اول شجاعت برای تو فعلا این است ،همان وقت که می‌ترسی کاری را بکنی ،اگر حق با تو است در عین ترس آن کا ر را بکن .

وقتی خیلی نرم شدی همه تو را خم می‌کنند..

عشق پلنگی است که در رگ هایم می دود ،پلنگی که می‌خواهد تا خدا خیز بردارد .من این پلنگ را قلاده نمی‌بندم و رامش نمیکنم ،حتی اگر قفس تنم را بشکند.

وطن آدمی خاکی نیست که در آن به دنیا آمده است و زمینی نیست که خانه اش را بر آن بنا کرده است. وطن آدمی آنجاست که عشق و و کلمه و ایمان را حرمت می‌گذارند.

خدا گفت :آنکس که لذت یک روز زیستن را تجربه کند ،گویی که هزار سال زیسته است و آنکه امروزش را درنمی یابد،هزار سال هم به کارش نمی آید.

برف ها کم کم آب می‌شود شب ذره ذره آفتاب می‌شود و دعای هر کسی رفته رفته توی راه مستجاب می‌شود

آی خورشید! روی این آسمان،روی تخته سیاه جهان با گچ نور بنویس زیر این گنبد گرد و کور و کبود آدمیزاد ،هرگز دانش آموز خوبی نبود