بریده‌های کتاب مهشید رضوانی

می‌شود گفت کتاب ها مثل نت هستند، درحالی که گفت‌وگو مثل آواز است.

وقتی عشق در کار باشد، می توان حتی بدون خوشبختی زندگی کرد. زندگی حتی با غصه هم خوب است، زیستن در این دنیا خوب است، مهم نیست چگونه،

طبیعت معطل اجازه ی تو نمی ماند، کاری به خواسته های تو ندارد یا به این که قوانینش را دوست داری یا نه. باید آن را همان طور که هست بپذیری و در پی آن تمامی نتایجش را نیز.

بله آقا، انسان باهوش قرن نوزدهم، به ضرورت اخلاقی، باید از بن موجودی بی شخصیت باشد و انسانی که شخصیتی دارد و چهره‌ای فعال است، باید از اساس موجودی محدود باشد.

مرا ترس برداشته بود، اما نه برای خودم. من اگر یقین داشتم که گرفتار میشوم و در عوض او مرا دوست خواهد داشت، خوشحال میشدم.

هنگام صبح که انگار سالیان درازی از آن میگذرد، فکر میکنم بدترین چیز در جهان اصلا رنج یا تنهایی نیست بلکه ترکیبی از آن دوست: تنهای رنجور

آه، چه بسیار امید، امید لایتناهی اما نه برای ما